حکایت شیر فروش متقلب

داشت شبانی رمه در کوهسار		پیر و جوان گشته ازو شیر خوار
شیر که از بز به سبو ریختی		آب در آن شیر درآمیختی
بردی از آن آب ملمع به شیر		نقره‌ی چون شیر ز برنا و پیر
روزی که آن کوه به صحرای خاک		سیل درآمد رمه را برد پاک
آنکه جهان سوخته‌ی شیر کرد		سوخته شد ناگه از آن شیر سرد
شیر خنک از تف و تابش بسوخت		جمله‌ی آن شیر ز آبش بسوخت
خواجه چو شد با غم و آزار خفت		کارشناسیش در آن کار گفت
کان همه آب تو که در شیر بود		شد همه سیل و رمه را در ربود
مرد شبان زان سخن آمد ستوه		ماند سرافگنده چو سیلاب کوه
خسرو اگر دین طلبی از خدای		زین دل خاین به دیانت گرای