نگرش، باورها و هدف‌ها

نگرش به بُعد عاطفى انسان مربوط مى‌شود.

به‌ علاوه، نگرش دو بُعد ديگر نيز دارد:

- بُعد شناختى

- بُعد رفتارى

بُعد شناختى بيشتر از طريق باورهاى فرد تجلّى مى‌کند. باور يعنى اعتقاد به يک موضوع. مى‌توان به اين باور ويژگى‌هائى نسبت داد. اگر باور مورد ارزيابى قرار گيرد، از باور ارزشى صحبت خواهد شد. مثلاً، مى‌توان سرعت اتومبيل را 'خطرناک' يا 'اعصاب خُرد کن' توصيف کرد. همچنين، باور مى‌تواند به ارتباط بين دو موضوع مربوط باشد. مثلاً، افراد سيگاري، پس از مبتلا شدن به سرطان، اعلام مى‌کنند که به عقيدهٔ آنها مصرف سيگار بر سلامت جسمى اثر مستقيم دارد، در حالى که قبلاً اين واقعيت را قبول نداشتند.

اعتقاد بر اين است که باورها سه ريشهٔ اصلى دارند: تجربهٔ شخصي، اطلاعات حاصل از ديگران و استنتاج. حتيٰ ممکن است باورها محصول هم‌زمان اين سه منبع باشند. مثلاً، ممکن است شخصى نوار جديد آقاى شجريان را خيلى خوب توصيف کند زيرا شخصاً به آن گوش داده است. همچنين نوار مزبور ممکن است به اين علت خيلى خوب به‌نظر برسد که فردى مورد اعتماد آن را تعريف کند يا در روزنامه‌ها راجع به آن مطالب مثبت زيادى نوشته شده باشد. در حالت اخير، باور شخص بر اطلاعات حاصل از ديگران استوار خواهد بود. بالاخره، احتمال دارد که شخص اصلاً به نوار گوش نداده باشد و کسى هم دربارهٔ آن با او صحبت نکرده باشد اما باور او محصول استنتاج باشد: چون نوارهاى آقاى شجريان معمولاً خيلى خوب است، پس نوار جديد او نيز به احتمال نزديک به يقين خيلى خوب خواهد بود.

جنبهٔ رفتارى نگرش به هدف‌ها مربوط مى‌شود، يعنى اَعمالى که در برابر يک موضوع نشان داده مى‌شود. مثلاً، شخصى که از آن صحبت کرديم، احتمالاً تصميم بگيرد از نزديک در کنسرت آقاى شجريان شرکت کند يا ترانهٔ جديد او را از نزديک بشنود. همچنين اين فرد مى‌تواند نوار ويديوئى کنسرت او را تهيه کند و به زحمات خود ميان‌بُر بزند. شکل زير مطالب بالا را يکجا نشان مى‌دهد.