مزیت نسبی در جهانگردی

اصل مزيت نسبى که اساس تجارت بين‌المللى است به نوشته‌هاى ريکاردو در سال ۱۸۱۷ برمى‌گردد. اين اصل طبق آن اگر کشورى در توليد يک کالا نسبت به کشور ديگر مزيت نسبى داشته باشد تجارت سودمندى با يکديگر خواهند داشت که به‌ندرت به‌صورت نظري، در مورد خدمات جهانگردى به‌کار رفته است. با وجود اين، مزيت‌هائى قابل تشخيص است که وجود جهانگردى بين‌المللى را مدلّل مى‌نمايد.

- بعضى کشورها منابع پايهٔ خاصى مانند برج پيزا دارند يا برج ايفل که يک جاذبهٔ جهانگردى اساسى را تشکيل مى‌دهد. بنابراين، جهانگردان فرانسوى و ايتاليائى مى‌توانند 'مصرف' يا تماشاى برج ايفل و برج پيزا را با يکديگر مبادله کنند.

- بعضى کشورها در توليد خدمات جهانگردى مانند آب و هواى خوب و فضاى ساحلى فراوان و نيروى کار ارزان کاملاً مزيت دارند. اسپانيا و مکزيک نمونهٔ بارز از اين‌گونه کشورها هستند؛ رومانى و بلغارستان به‌ازاء کالاهاى کشورهاى واقع در انتهاء شمالى حوزهٔ کومکون، خدمات جهانگردى عرضه مى‌کنند.

- موقعيت جغرافيائى کشور مقصد در برابر کشورهاى جهانگردفرست بزرگ، مى‌تواند چنان 'نيروي' مهمى باشد که تمرکز منابع انتقال‌پذير آن کشور و حتى منابع صنايع کارآتر آن کشور در جهانگردى نسبت به کشورهاى جهانگردفرست در صرف داشته باشد. اين سياست، به‌ويژه در مورد اقتصاد کشورهاى کوچکى چون بعضى از کشورهاى جزاير کارائيب مصداق پيدا مى‌کند که تنها دو نوع يا سه صنعت يا فعاليت دارند.

علاوه بر مزيت نسبي، سليقهٔ متفاوت و علاقهٔ دائمى برخى گروه‌هاى جهانگرد به تجربه‌هاى تازه و خارجى و دگرگونى مستمر در شرايط بين‌المللى (مانند تغييرات نرخ مبادلهٔ ارز) دست به دست هم مى‌دهند تا به سفر و جهانگردى بين‌المللي، عقلانيت اقتصادى بخشند.

در حقيقت، تحليل جهانگردى موجب شده است که نظريهٔ تجارت بين‌الملل در مورد خدمات مجدداً مورد ارزيابى قرار گيرد به‌ويژه در مورد خدمات غير قابل رقابت با خدمات داخلي. جهانگردان گاهى از کشورى نه به‌دليل داشتن مزيت در قيمت ديدن مى‌کنند، بلکه به اين دليل که محصول آن کشور کاملاً متفاوت از محصولات موجود در کشور خود است. بنابراين، آنان از منابع جهانگردى يا عوامل توليدى استفاده مى‌کنند که آن مقصد در اختيار دارد. اين ديدگاه با مدل‌هاى اقتصادى تقاضاى جهانگردى بين‌المللى سازگار است که مبتنى بر نظريه‌هاى هکچر - اوهلين هستند.