ای پرده سرایان که درین پرده سرائید

ای پرده سرایان که درین پرده سرائید		از پرده برون شد دلم آخر بسرآئید
یکدم بنشینید که آشوب جهانید		یکره بسرائید چو مرغ دو سرائید
شکر ز لب لعل شکر بار ببارید		عنبر ز سر زلف سمن‌سای بسائید
با من سخن از کعبه و بتخانه مگوئید		کز هر دو مرا مقصد و مقصود شمائید
خیزید و سر از عالم توحید برآرید		وز پرده‌ی کثرت رخ وحدت بنمائید
تا صورت جان در تتق عشق ببینید		زنگ خرد از آینه‌ی دل بزدائید
تا خرقه بخون دل ساغر بنشوئید		رندان خرابات مغان را بنشانید
گر شاه سپهرید در این خانه که مائیم		از خانه برآئید که همخانه‌ی مائید
گنجینه‌ی حسنید که در عقل نگنجید		یا چشمه‌ی جانید که در چشم نیائید
هم ساغر و هم باده و هم باده گسارید		هم نغمه و هم پرده و هم پرده‌سرائید
هرگز نشوید از دل خواجو نفسی دور		وین طرفه که معلوم ندارد که کجائید