غزل یا لغز

بلبل عشقم و از آن گل خندان گویم		سخن از آن گل خندان به سخندان گویم
غزل‌آموز غزالانم و با نای شبان		غزل خود به غزالان غزلخوان گویم
شعر من شرح پریشانی زلفی است شگفت		که پریشان کندم گر نه پریشان گویم
آنچه فرزانه به آزادی و زنهار، نگفت		من دیوانه به زنجیر و به زندان گویم
گر چه خاکسترم و مصلحتم خاموشی است		آتش‌افروزم و شرح شب هجران گویم
گله‌ی زلف تو با کوکبه‌ی شبنم اشک		کو بهاری که به گوش گل و ریحان گویم
شهریارا تو عجب خضر رهی چون حافظ		که من تشنه هم از چشمه‌ی حیوان گویم