دیشب درآمد آن بت مه روی شب نقاب

دیشب درآمد آن بت مه روی شب نقاب		بر مه کشید چنبر و درشب فکند تاب
رخسارش آتش و دل بیچارگان سپند		لعل لبش می و جگر خستگان کباب
برمشتری کشیده ز مشک سیه کمان		برآفتاب بسته ز ریحان تر طناب
در بر قبای شامی پیروزه گون چو ماه		بر سر کلاه شمعی زرکش چو آفتاب
آتشن گرفته آب رخ وی ز تاب می		آبش نهان در آتش و آتش عیان ز آب
هم شمع برفروخته از چهره هم چراغ		هم نقل ریخته ز لب لعل و هم شراب
بنهاده دام بر مه تابان ز عود خام		و افکنده دانه برگل سوری ز مشک ناب
میزد گلاله بر گل و هر لحظه می‌شکست		برمن بعشوه گوشه‌ی بادام نیم خواب
از راه طنز گفت که خواجو چرا برفت		گفتم ز غصه گفت ذهابا بلا ایاب