گر یار یار باشدت ای یار غم مخور

گر یار یار باشدت ای یار غم مخور		گنجت چو دست می‌دهد از مار غم مخور
بر مقتضای قول حکیمان روزگار		اندک بنوش باده و بسیار غم مخور
دستار صوفیانه و دلق مرقعت		گر رهن شد بخانه‌ی خمار غم مخور
کارت چو شد ز دست و تو انکار می‌کنی		اقرار کن برندی و زانکار غم مخور
چون دوست در نظر بود از دشمنت چه غم		چون گل بدست باشدت از خار غم مخور
با طلعت حبیب چه اندیشه از رقیب		چون یار حاضرست ز اغیار غم مخور
گردرد دل دوا شود ایدوست شاد زی		ور غمگسار غم بود ای یار غم مخور
چون زر به دست نیست ز طرار غم مدار		چون سر ز دست رفت ز دستار غم مخور
خواجو مدام جرعه‌ی مستان عشق نوش		وز اعتراض مردم هشیار غم مخور