گه، گى

	گهر چگونه توان يافت جز به کان کندن (خاقانى)
		رک: نابرده رنج گنج ميسّر نمى‌شود
	گَهِ لقمه کوشش گِه سجده خواب (اميرخسرو دهلوى)
		رک: وقت خوردن قُلچماقم يا على موسى‌الرضا، وقت کار کردن چلاقم يا على موسى‌الرضا
	گهى گرگ بايد بُدَن گاه ميش٭
		نظير:
		هميشه به نرمى تو تن در مده (سعدى)
		ـ شُل بدهى سفت مى‌خورى
			٭ تو را کارهاى بزرگ است پيش	.......................... (فردوسى)
	گيرم پدر تو بود فاضل	از فضل پدر تو را چه حاصل (سعدى)
		رک: آدمى را نسبت به هنر بايد، نه پدر
	گيرم که خدا جامه دهد کو اندام؟
		نظير:
		هر چه هست از قامت ناساز بى‌اندام ماست (حافظ)
		ـ جامه کى زينت دهد اندام نازيبنده را؟
		ـ هر که را سر کم از کلاه بوَد	بر سرِ او کله گناه بوَد (سنائى)
		ـ قبا گيرم نيفلنجم٭ بقا کو؟
			٭ از مصدر 'فلنجيدن' به معنى گرد آوردن، اندوختن
	گيرم که خر کند تن خود را به شکل گاو	کو شاخ بهرِ دشمن و کو شير بهرِ دوست (صادق گاو اصفهانى)
		نظير: گيرم که مارچوبه کند تن به شکل مار	کو زهر بهرِ دشمن و کو مُهره بهر دوست (خاقانى)
	گيرم که مارچوبه کند تن به شکل مار	کو زهر بهرِ دشمن و کو مهره بهرِ دوست ٭ (خاقانى)
		نظير: گيرم که خر کند تن خود را به شکل گاو	کو شاخ بهرِ دشمن و کو شير بهرِ دوست (صادق گاو اصفهانى)
			٭ صورت کامل‌تر شعر چنين است:
			خاقانيا کسان که طريق تو مى‌روند	زاغند و زاغ را روش کبک آرزوست
			گيرم که مارچوبه کند تن به شکل مار	کو زهر بهرِ دشمن و کو بهرِ دوست؟
			صادق ملاّ رجب که از شعراى اواخر قرن سيزدهم هجرى است و مردى لوده و بذله‌گو و شوخ‌طبع بوده و خود را 'صادق گاو' مى‌ناميده، به تقليد از خاانى چنين سروده است:
			اى صادق، آن کسان که طريق تو مى‌روند	مانا خرند و خر هنر گاوش آرزوست
			گيرم که خر کند تن خود را به شکل گاو	کو شاخ بهرِ دشمن و کو شير بهرِ دوست؟