دی آن بت کافر بچه با چنگ و چغانه

دی آن بت کافر بچه با چنگ و چغانه		می‌رفت بسر وقت حریفان شبانه
بر لاله ز نیلش اثر داغ صبوحی		بر ماه ز مشکش گره جعد مغانه
یاقوت بمی شسته و آراسته خورشید		مرغول گره کرده و کاکل زده شانه
زلف سیهش را دل شوریده گرفتار		تیر مژه‌اش را جگر خسته نشانه
بگشوده نظر خلق جهانی ز کناره		بربوده میانش دل خلقی ز میانه
من کرده دل صدر نشین را سوی بحرین		با قافله‌ی خون ز ره دیده روانه
جامی می دوشینه به من داد و مرا گفت		خوش باش زمانی و مکن یاد زمانه
دوران همه در دست و تو در حسرت درمان		عالم همه دامست و تو در فکرت دانه
حیفست تو در بادیه وز بیم حرامی		بی وصل حرم مرده و حج بر در خانه
خواجو سخن از کعبه و بتخانه چه گوئی		خاموش که این جمله فسونست و فسانه
رو عارف خود باش که در عالم معنی		مقصود توئی کعبه و بتخانه بهانه