غزل

دلم زین بیش غوغا برنتابد		سرم زین بیش سودا برنتابد
غمت را گو بدار از جان ما دست		که آن دیوانه یغما برنتابد
ز شوقت بر دل دیوانه‌ی ماست		غمی کان سنگ خارا برنتابد
ز چشمم هر شبی مژگان براند		چنان سیلی که دریا برنتابد
بیا امشب مگو فردا که این کار		دگر امروز و فردا برنتابد
سر اندر پایت اندازیم چون زلف		اگر زلفت سر از ما برنتابد
عبید از درد کی یابد رهائی		چو درد دل مداوا برنتابد