صنوبر

درختانى که در تيرهٔ Salicaceae و جنس Populus وجود دارند اکثراً تحت نام صنوبر گفته مى‌شوند. گونه‌هاى مختلف اين جنس در کشور وجود دارد و نظر به سريع‌الرشد بودن، کشت آنها تحت‌عنوان زراعت چوب مرسوم شده است. درختانى هستند که در هر خاکى تقريباً رشد مى‌نمايند ولى اکثراً نياز به آب و خاک سبک، بادخيز و عميق دارند. اين درختان روشنائى‌پسند هستند و گونه‌هائى از آنها تا ارتفاعات زياد نيز رشد مى‌کنند. صنوبرهاى معروف به آمريکائى و يا صنوبرهاى سريع‌الرّشد در واقع در اثر تلاقى صنوبرهاى ايتاليائى و صنوبرهاى آمريکاى شمالى به‌دست آمده مى‌باشند. که در مدّت زمان کوتاهى نسبت به گونه‌هاى مشابه چوب مناسب و با ارزشى توليد مى‌کنند ولى بايد در نظر داشت که خاک درجه يک، تازه و سرشار از مواد غذائى را خواستار هستند و همچنين به تابستان‌هاى طولانى و گرم نياز دارند.

با وجودى که اکثر گونه‌هاى صنوبر نياز فراوان به آب دارند ولى در عين حال هيچ‌کدام زمين‌هاى باتلاقى با رطوبت زياد و ساکن را دوست ندارند. کشت و توسعهٔ اين گونه صنوبرها را در زمين‌هاى مناسب توصيه مى‌نمايند زيرا پس از گذشت حدود ۲۰ سال چوب اين درختان کامل شده و بسيار مرغوب و با ارزش مى‌شوند. نظر به اينکه در اکثر موارد صنوبر را اکثراً در حد و مرز جاده‌ها و رودخانه‌ها و انبارها و اطراف استاديوم‌هاى ورزشى کشت مى‌نمايند به همين جهت آن را کمتر به جنگل متعلّق مى‌دانند.

يکى از نکات مهم آن است که نهال‌هاى صنوبر (در مقايسه با ساير گونه‌هاى درختى که مطلقاً نبايد در مورد آنها اجراء نمود) را بايد تا اندازهٔ قابل‌ملاحظه‌اى يعنى ۲۰ تا ۳۰ سانتى‌متر عميق‌تر از زمانى که در خزانه وجود دارند غرس نمود. در نتيجه امکان ايجاد ريشه‌هاى زيادترى به نهال داده مى‌شود و نهال کشت شده مى‌تواند در مقابل علف‌هاى هرز قوى و زياد خيلى راحت‌تر مقاومت نمايد.

چوب درختان صنوبر امروزه با پيشرفت تکنولوژى صنايع چوب مصارف بسيار زيادى پيدا نموده است.