ایتالیا؛ در آرزوی نسل طلایی مدافعان

در هفته ای که گذشت فابیو کاناوارو و مارچلو لیپی، هر ۲ از فقدان مدافعان ایتالیایی قابل اعتماد، نگران بودند. در اینجا می خواهیم ببینیم که آیا این مقطع تاریخی نه تنها در ایتالیا بلکه در کل جهان بدترین دوره از لحاظ وضعیت خط دفاعی است؟
فوتبال، بازی شیوه های مختلف است اما چیزی که همه در آن متفق القول هستند این است که ایتالیا سالیان سال پرورش دهنده پر و پیمان مدافعان طراز اول در سطح جهان است. هنگامی که ما درباره مدافعان صحبت می کنیم عموماً فکرمان بر روی مدافعان میانی متمرکز می شود چرا که آنها به طور برجسته در آخرین نقطه بازی می کنند.
این مقاله به بررسی مهمترین منطقه در عقب زمین می پردازد. طی ۵۰ سال گذشته، ایتالیا در هر بازی بین المللی که حضور پیدا کرده با وفور بازیکن در نیمه دفاعی زمین مواجه بوده است. به طور مثال در جام جهانی سال ۱۹۸۲ که ایتالیا در اسپانیا قهرمان شد «پیترو ویرچود» و «فرانکو باره سی»، به علت وجود «گاتئانو سیرا» افسانه ای، «کلودیو جنتیله»، «فولویو کولوواتی» و «جوزپه برگومی» ۱۸ساله، یک لحظه هم شانس بازی پیدا نکردند. ۸ سال بعد یعنی سال ۱۹۹۰ در ایتالیا، مرکز دفاعی تیم ویچینی مربی تیم ایتالیا شامل باره سی، برگومی، ویرچود، ریکاردو فری، پائولو مالدینی و چیرو فرارا بود. قدرت خط دفاع لاجوردی پوشان به حدی بود که ویچینی نتوانست هیچ استفاد ه ای از مائورو تاسوتی (که در خط میانی نیز می توانست بازی کند) و آلساندرو کاستاکورتا بکند.
این مردان عضو تیمی بودند که امروز بسیاری فکر می کنند بزرگترین خط دفاعی در همه زمان ها را در اختیار داشت.طی سالهای اخیر، خط تولید مدافعان ایتالیایی کند شده است و بعد از اینکه مالدینی در سال ۲۰۰۲ از فوتبال ملی بازنشسته شد، تنها فابیو کاناوارو و آلساندرو نستا بازمانده های این نسل هستند. «نستا» سال پیش خود را بازنشسته کرد و «کاناوارو» اکنون ۳۵ ساله است. فوتبال ایتالیا حیرت زده سعی دارد بفهمد که پدیده دفاعی بعدی از کجا می آید؟ کاناوارو بعد از بازی با گرجستان اظهار داشت : «زمان برای هر کس گذراست و اکنون ۲ سال از وقتی که ما جام جهانی را بالای سر بردیم می گذرد. ما منتظر ورود چهره های جدید هستیم اما این بدان معنا نیست که ما نیاز مبرم به مدافع داریم.» تحلیل «مارچلو لیپی» چندان خوشبینانه نیست. او بعد از برد ۲ بر صفر ایتالیا مقابل گرجستان گفت:«وضعیت در عقب زمین اندکی نگران کننده است زیرا ما مدافع میانی که بتواند مقابل بازیکنان حریف بایستد نداریم. از نسل قبلی تنها ۲ نفر باقی مانده اند: «کاناوارو» که با گرجستان بازی کرد و دیگری «چیرو فرارا» که دستیار من بر روی نیمکت است!» در مرکز دفاع تیم، تنها امید آینده «گئورگو چلینی» است که در رقابتهای یورو ۲۰۰۸ هم بازی کرد. توانایی های این مرد سختکوش تیم یوونتوس در یک چهارم نهایی بازی های یورو ۲۰۰۸ خاطره بعضی از مدافعان سرشناس قبلی را زنده کرد. دفاع نامنظمی که تیم ایتالیا در یک چهارم نهایی مقابل تیم بلژیک در المپیک پکن نمایش داد و منجر به شکست ۳ بر۲ ایتالیا شد، احتمالاً یکی از غیرایتالیایی ترین دفاع هایی بود که تا به حال دیده بودیم. از بازیکنان زیر ۲۱ سال روبه ترقی، تنها «چلینی» و«فابیانو سنتاکورکه» دارای کلاس جهانی هستند.
تفاوت امروز ایتالیا با سال ۱۹۸۲ از زمین تا آسمان است سالی که ایتالیا ۵ یا ۶ مدافع سطح جهانی در ترکیب تیم جام جهانی خود داشت یا سال ۱۹۹۰ که لاجوردی پوشان ۸ نفر در اختیار داشتند که ۲ نفر از آنها هرگز شانس حضور در زمین را پیدا نکردند. آیا اکنون ایتالیا بدترین خط دفاعی تاریخ خود را داراست؟ اگر منظور ما طی ۵۰ سال گذشته باشد، بله حتماً همینطور است . هر چند مسأله بغرنج خط دفاع تنها منحصر به ایتالیا نیست. در ذهن خود یورو ۲۰۰۸ را مرور و سعی کنید نام یک مدافع اصیل و درجه یک را که واقعاً مؤثر بوده به خاطر آورید. تعداد زیادی برای نام بردن وجود ندارد. ما تنها «پویول» از اسپانیا و « چلینی» از ایتالیا را پیشنهاد می دهیم.
تیم آلمان هر طور بود خود را به فینال رساند، با اینکه بدترین خط دفاع بحث برانگیز تاریخ اخیر خود را داشت. به نظر می رسید زوج «کریستف متزلدر» و «پرمرته ساکر» به طور دردناکی مناسب پست خود نبودند به ویژه وقتی که آنها جایگزین بزرگانی در سال های گذشته شده بودند. بزرگانی مانند بکن باوئر، شلینگر،کولر و ....
بدون اینکه بدون هیچ گونه هیاهو ، حقیقت این است که مدافعان نسل گذشته بسیار دور هستند، بسیار دور از نسل این دوره. به راستی تفاوت زمان حال با گذشته چه در ایتالیا و چه بیرون ازآن مایه نگرانی است.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی