مهدی اخوان ثالث

مهدی اخوان ثالث در سال ۱۳۰۷ در خراسان بزرگ ، مهد شاعرانی چون فردوسی و رودکی بدنیا آمد . در چهارم شهریور ۱۳۶۹ ما را با « زمستان » تنها گذاشت هر چند امید « آخر شاه نامه » را به ما داد ، خود اما رفت. اگرچه در طول این سالها، خود شاعر مانده بود و شاعرانه زندگی کرده بود ، به گفته خودش ، چون هنرمندی زندگی کرد که بر فراز قدرت بود نه همراه آن.
کسی که درست مثل فردوسی، زنده کننده یاد فرهنگ ایرانی بود و به اصل می اندیشید. اولین مجموعه شعرش را در سال ۱۳۲۴ با روحیه ای سنت گرا و وام گرفته از روح خراسانی شعر ، شروع کرد.
سپس با نیما ، آن شاعر بزرگ و نامی آشنا شد. از « ارغوان » به « زمستان » رسید و پس از آن به « آخر شاهنامه » ، « ناگه آخرین ستاره »، « زندگی می گوید اما باید زیست » و ...
● مهدی اخوان ثالث
یادمان لولی وش مغموم
لحظه دیدار
ما چون دو دریچه ، روبه روی هم
آگاه ز هر بگو مگوی هم
هر روز سلام و پرسش و خنده
هر روز قرار روز آینده
عمر آینه بهشت ، اما.... آه
بیش از شب و روز تیر و دی کوتاه.
اکنون دل من شکسته و خسته است،
زیرا یکی از دریچه ها بسته است،
نه مهر فسون، نه ماه جادو کرد،
نفرین به سفر، که هر چه کرد او کرد.

● لحظه دیدار
لحظه دیدار نزدیک است.
باز من دیوانه ام ، مستم.
باز می لرزد، دلم ، دستم.
باز گویی در جهان دیگری هستم...

● زمستان
مسیحای جوانمرد ، ای من ، ای ترسای پیر پیرهن چرکین
هوا بس ناجوانمردانه سرد است،
ای دمت گرم و سرت خوش باد،
سلامم را تو پاسخ گوی،
در بگشای


http://poroge.parsiblog.com

منبع : مطالب ارسالی