مون ریکر - Moonraker

سال تولید : ۱۹۷۹
کشور تولیدکننده : انگلستان
محصول : آلبرت بروکولی
کارگردان : لوئیس گیلبرت
فیلمنامه‌نویس : کریستوفر وود، برمبنای رمانی نوشته ایان فلمینگ.
فیلمبردار : ژان تورنیه.
آهنگساز(موسیقی متن) : جان باری.
هنرپیشگان : راجر مور، لویس چایلز، میشل لونسدال، ریچارد کیل، جفری کین، لویس ماکسول و برنارد لی.
نوع فیلم : رنگی، ۱۲۶ دقیقه.


یک سفینه فضائی هنگام پرواز آزمایشی روبوده می‌شود. «جیمز باند» (مور) در مأموریتش برای یافتن ردی از سفینه، متوجه یک مرکز تحقیقات فضائی می‌شود و درمی‌یابد که این مرکز در اصل پوششی برای اعمال خلاف نابغه خبیثی به نام «هوگو دراکس» (لونسدال) است که قصد دارد با تهدیدهائی که از طریق پایگاه فضائی‌اش و سفینه مون‌ریکر اعمال می‌کند، برجهان سلطه یابد. اما «باند» با یک شاتل به فضا می‌رود و نقشه‌های او را خنثی می‌کند.
* مون‌ریکر که به‌عنوان نمونه‌ای از دوره زوال فیلم‌های «جیمز باند»ی در بحبوحه موفقیت‌ فانتزی‌های فضائی لوکاس / اسپیلبرگ بر پرده آمده، یکی از امتیازهای بارز فیلم‌های «جیمز باند»ی یعنی قابلیت روز آمدی آنها را در سخیف‌ترین شکل خود با فرستادن «باند» به فضا به نمایش می‌گذارد. صحنه جنگ فضائی در قیاس با موفقیت مشابه صحنه جنگ زیرآبی تندربال (ترنس یانگ، 1965)، نشانه‌ای آشکار از «زوال» مورد اشاره است: در حالی که کانری کنترل صحنه «باند»ها را به دست دارد، مور در مقام فقط جزئی از آن، نزولی می‌یابد. «کوسه» (کیل) که در فیلم‌ قبلی (جاسوسه‌ای که مرا دوست داشت، لوئیس گیلبرت، 1977) درخششی تام داشت، در اینجا بیشتر به‌صورت معضلی برای فیلم‌نامه‌نویس، عملاً در بسیاری صحنه‌ها نمی‌داند با او چه کند، درآمده است. لونسدال نیز در قیاس با دیگر خبیث‌های این مجموعه حضور چشم‌گیری ندارد. مون‌ریکر همچنین آغازگر دوره‌ای از فیلم‌های «جیمز باند»ی بود که طی آن، برخلاف آثار قبلی این مجموعه، دیگر وفاداری به متن آثار فلمینگ ملاک شمرده نمی‌شد. در کتاب فلمینگ (1955، که فیلم فقط نامش را وامدار آن است) «دراکس» قصد دارد چنانچه سلطه‌اش بر جهان پذیرفته نشود، بمب عظیمی به نام مون‌ریکر را منفجر کند. آخرین حضور لی در نقش «ام».