غیر قابل انتشار/سانسور شده Redacted

▪ نویسنده و کارگردان: برایان د پالما.
▪ مدیر فیلمبرداری: جاناتان کلیف.
▪ تدوین: بیل پنکاو.
▪ طراح صحنه: فیلیپ بارکر.
▪ بازیگران: پاتریک کارول[رنو فلیک]، راب دوینی[مک کوی]، ایزی دیاز[آنخل سالازار]، مایک فیگه روا[گروهبان جیم واسکز]، تای جونز[سرگروهبان سوییت]، کل اونیل [گیب بلیکس]، دانیل استوارت شرمن [بی. بی. راش]، پل اوبراین[پدر بارتون].
▪ ٩٠ دقیقه.
▪ محصول ٢٠٠٧ آمریکا، کانادا.
▪ نامزد ریل طلایی بهترین تدوین صدا از انجمن تدوینگران صدا آمریکا، برنده جایزه شیر نقره ای بهترین کارگردانی و جایزه فیلم بلند دیجیتالی و نامزد شیر طلایی جشنواره ونیز.
▪ ژانر: جنایی، درام، جنگی.
یک جوخه از سربازان آمریکایی در نزدیکی سامرا. آنخل سالازار یه شکل تفننی از اعضای جوخه فیلم می گیرد. او آرزو دارد تا پس از خروج از ارتش وارد دانشکده سینمایی کالیفرنیای جنوبی شود. از طریق فیلم های او با دیگر اعضای گروه آشنا می شویم.
سرگروهبان سوییت که به افرادش دستور می دهد تا از معاشرت با بچه های عراقی خودداری کنند، چون آنها چشم و گوش شورشی ها محسوب می شوند. رنو فلیک متعصب، بی. بی . راش چاق و چله و مک کوی وکیل که مرتبا در حال خواندن رمان است.
پس از حادثه ای در پست بازرسی که منجر به کشته شدن زنی عرب و باردار بر اثر تیراندازی دو نفر از سربازان آمریکایی می شود، افراد محلی تصمیم به انتقام می گیرند. خشونت بالا می گیرد و دو سرباز نیز بقیه جوخه را وادار می کنند تا دست به عملیات خصوصی و انتقام جویانه ای بزنند. سالازار نیز که دوربین را در کلاهخودش جاسازی کرده از تجاوز آنها به دختر پانزده ساله عراقی و سپس قتل او و خانواده اش فیلم می گیرد.
● چرا باید دید؟
برایان راسل د پالمای ٦٨ ساله، زاده نیوجرسی از فیلمسازانی است که با فیلم های مستقل شروع کرده و حالا از کارگردان های مشهور آمریکا به شمار می رود.
از توفیق اولیه اش در ١٩٧٣ با فیلم خواهران تا سانسور شده راه زیادی پیموده، با فیلمنامه نویسان معتبری چون پل شرایدر، جان فریس و الیور استون کار کرده، یکی از بهترین اقتباس ها را از داستان های استون کینگ[کری] کارگردانی کرده و فیلم پر فروشی چون تسخیر ناپذیرها را از فیلمنامه دیوید ممت ساخته است.
ارادت غریبی به هیچکاک دارد، از Split screen بسیار استفاده می کند و برداشت های بلندش به عنوان نمونه در شیوه کارلیتو در تاریخ سینما جایگاهی خاص دارند. اما خودش بارها گفته که "سینما همیشه دروغ می گوید، آن هم ٢٤ دفعه در ثانیه". بنابراین دیدن فیلمی چون سانسور شده که قصد دارد نگاهی مستند گونه و از زوایای مختلف به حادثه ای واحد را عرضه کند، در حکم نوعی نقیضه است.
شاید همین ویژگی آن باعث شده تا تماشاگر آمریکایی دوستدار فیلم های د پالما به آن پشت کند. البته شکست تجاری فیلم کم هزینه ای چون سانسور شده[تنها ٥ میلیون دلار بودجه] نمی تواند لطمه ای به کارنامه استاد وارد کند که جوایزی هم پشت قباله اش دارد.
با این وجود باید اعتراف کنم که شخصاً ترجیح می دهم یک مستند واقعی را تماشا کنم تا یک مستند نمای خسته کننده که بسیاری آن را انتقاد آمیز نیز خوانده اند. در حالی که د پالما چندان دل نگران عراقی ها نیست. تنها ایده ممکن در نزد او و بسیاری فیلمسازان لیبرال آمریکایی نیش زدن به دولت است که مانع پخش اخبار به شکل سانسور نشده هستند. این یعنی اصرار بر اصلاح سیستم و بس! کاری که الیور استون سرآمد آن است.
فیلم چندان به عمق حوادث نمی رود. همه چیز چون گزارش های خبری یا فیلم های خانگی در سطح باقی می ماند، در حالی که د پالما نیز از دستکاری در حقیقت[مخصوصاً عکس های پایانی فیلم] برای تاثیر گذاری بیشتر روی گردان نیست. این هم یک دلیل دیگر برای اثبات حرف خود او درباره دروغ گویی سینما و این که حقیقت اولین تلفات هر جنگی است!

امیر عزتی

منبع : موج نو