برگی از تاریخ (۱۱ اسفند)

● درگذشت سلمان ساوجی غزل گو و قصیده سرای بزرگ ایرانی(۷۷۸ق )
خواجه جمال الدین سلمان بن علاءالدین محمد ساوجی معروف به سلمان ساوجی از بزرگ ترین شاعران قصیده سرا و از غزل گویان نیکو سخن قرن هشتم هجری می باشد. زندگی سلمان بیشتر در دربار امرای آل جلایر (ایلکانیان) و در بغداد که پایتخت آنان بود، سپری شده است. سلمان را می توان آخرین قصیده سرای بزرگ ایران بعد از مغول دانست و او از همه معاصران خود بهتر از عهده تتبع قصاید شاعران قصیده سرای قرن پنجم و شش هجری برآمده است.
او در علوم و فنون متداول زمان خود به درجه ای از کمال رسید که توانست به مدد ذوق خدادادی در سخن سرایی و شاعری از نامداران عصر خود شود. مجموع اشعار سلمان در حدود یازده هزار بیت است وی در همه زمینه ها و قالب های شعری ذوق آزمایی کرده و به اعتقاد محققین، در زمینه شعر، استاد مسلم بوده است. مهارت و استادی او در شاعری تا بدان پایه بوده که حافظ شیرازی او را ستوده است. در اشعار سلمان گرایش های عارفانه موجود است و اعتقادات او در این زمینه به خوبی در اشعارش جلوه گر است. در دیوان اشعار سلمان قصاید دینی در توصیف خداوند متعال و رسول گرامی اسلام نیز وجود دارد که برخی از آنها از نظر قدرت تشبیه و شیوایی زبان، بسیار زیبا هستند. از سلمان ساوجی دو داستان منظوم با نام های فراق نامه و جمشید و خورشید نیز باقی مانده است.

منبع : عرفان