جراحت‌ها - STIGMATA

سال تولید : ۱۹۹۹
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : فرانکو مانکوزو جونیر
کارگردان : روپرت وین‌رایت
فیلمنامه‌نویس : تام لازاروس و ریک رمیج، بر مبنای داستانی نوشتهٔ لازاروس
فیلمبردار : جفری ل. کیمبال
آهنگساز(موسیقی متن) : بیلی کورگن، ایلیا سمیرال و کریس بوردمن
هنرپیشگان : پاتریشا آرکت، گابریل برن، جاناتان پرایس، نیا لانگ، توماس کوپاچه، راده سربجی‌یا و انریکو کولانتونی
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۳ دقیقه


پیتسبرگ. ̎فرانکی پیچ̎ (آرکت)، آرایش‌گری بیست و خرده‌ای ساله، اعتقادات مذهبی قرص و محکمی ندارد تا آنکه اتفاقات عجیبی برایش رخ می‌دهند و مادرش تسبیحی به او می‌دهد: از آن پس با صدای شخصی دیگر صحبت می‌کند؛ نیروهائی نامرئی و ناشناخته هر از گاه به او حمله می‌کنند و رفته‌رفته همان علائم ̎استیگماتا̎ ـ جراحت‌هائی بر روی دست و پا و پهلو، هم‌چون مسیح بر بالای صلیب ـ بر بدنش ظاهر می‌شوند. اگر چه چون و چرای این جراحت‌ها بر همه پنهان است ولی برخی اعتقاد دارند که معجزه‌ای الهی بر وجود ̎فرانکی̎ نازل شده است. کاردینالی (پرایس) در واتیکان، ̎کشیش اندرو کیرنان̎ (برن) را می‌فرستد تا دربارهٔ ̎فرانکی̎ و شرایط زندگی‌اش تحقیق کند؛ ̎پدر اندرو̎، پس از ملاقات با ̎فرانکی̎ به این نتیجه می‌رسد که پیش و بیش از تعیین مشروعیت این معجزه‌ها، ابتدا باید زندگی او را نجات دهد...
● وین رایت از همان جائی می‌آید که مثلاً دیوید فینچر یا یکی دو فیلم‌ساز مهم دیگر این سالها آمده‌اند: کارگردانی آگهی‌های تبلیغاتی و کلیپ‌سازی؛ و البته ناگفته پیداست که این پیشینهٔ کارگردان در هر نوع فیلمی تأثیر خودش را می‌گذارد. برای همین جراحت‌ها که در موج فیلم‌های مذهبی در پایان دههٔ ۱۹۹۰ چراغ سبز تولید می‌گیرد، نمونهٔ شاخصی می‌شود از تلفیق روح نوجوانانهٔ فیلم‌سازی در این سالها با مضامین عمیق مذهبی و نشان می‌دهد حتی می‌شود برای فیلمی از این دست، ساختاری مبتنی بر تصاویر و ویدئو کلیپ‌وار برگزید. جراحت‌ها چه در ظاهر و چه در باطن براساس باورهای مذهبی به شدت افراطی نوشته شده؛ داستان از دست رفتن ارزش‌ها در شهری آلوده به گناه و سعی در تطهیر آدم‌هائی که کاملاً از ذات دین دور شده‌اند و حتی تصویر کلیسای فاسد در این فیلم بر چنین ایده‌ای پا گرفته است. فیلم در در واقع پشت ظاهری جذاب که از ساختار می‌آید، تمام این حرف‌ها را بازگو می‌کند و برخلاف پایان روزها (پیتر هایمز، ۱۹۹۹) که هم‌زمان با این فیلم ساخته می‌شود، داستانی به ظاهر مذهبی را دست‌مایهٔ پرداخت پر جنب و جوش سینمائی نمی‌کند. با این اهداف به‌نظر می‌رسد جراحت‌ها فیلم به شدت موفقی است، چون می‌تواند احساسات تماشاگرش را برانگیزد و به‌خصوص در صحنه‌های تصلیب، آنقدر تأثیرگذار هست که حتی تماشاگر غیرمسیحی را هم همراه فیلم کند. برن که در پایان روزها نقش شیطان را ایفا می‌کرد، در اینجا کشیش محافظ ̎فرانکی̎ است که سیر تحول این شخصیت را کاملاً باورپذیر بازی می‌کند. گفت‌وگوی ̎پیام‌آور مهم نیست، این پیام است که اهمیت دارد̎ به یاد ماندنی است.