همای پدیده نیست!

سعید جعفرزاده همای، متخلص به «همای» متولد ۱۳۵۸ در احمدسرگوراب شفت (از توابع فومن)، خواننده‌ای گیلانی‌ست که حدود یک سال است همه‌جا حرف اوست. از دکه‌ی روزنامه فروشی چهارراه میکائیل رشت بگیرید تا اینترنت و شمال شهر تهران. او موسیقی را زیر نظر استادانی چون فریدون پوررضا، سید کمال‌الدین عباسی، هنگامه اخوان و کریم صالح عظیمی گذرانده است و در دانشگاه آزاد تهران تحصیلات موسیقی را پشت سر گذاشته است.
او اولین بار با گروهی تحت عنوان مستان که همگی جوان‌اند، کنسرتی در تالار وحدت تهران برگزار کرد و سپس در کاخ نیاوران و خارج از کشور و در مرداد ماه در رشت. دلیل این همه جذب مخاطب چیست؟
آیا واقعا «همای» خاص و متفاوت می‌خواند یا ما این‌طور می‌اندیشیم؟ اگر ترانه‌های او را گوش کنید، می‌بینید که شعرهایش ظاهری عرفانی داشته و جنس موسیقی‌اش، موسیقی اصیل ایرانی‌ست. «همای» بیش‌تر از این‌که کلاسیک بخواند، عامه‌پسند می‌خواند. چنان‌که من دیده‌ام آدم‌هایی را که تا به حال موسیقی سنتی گوش نداده اما با شنیدن آهنگ‌های او عاشق این نوع از موسیقی شده‌اند. کسانی که فقط رپ و راک و.. گوش می‌داده‌اند، حالا «همای» را انتخاب می کنند.
هر کسی نمی‌تواند آهنگ‌های شجریان را گوش دهد زیرا وی کاملا کلاسیک خوانده و نیاز به گوش کلاسیک دارد اما «همای» این‌گونه نیست. همان‌طور که باخ را هر کسی نمی‌تواند گوش دهد، اما همه کلایدرمن را گوش می کنند.
او در شعرهایش عناصر عرفانی را دارد (می و جام و ساغر و...) مثل شعرهای حافظ و سعدی و.. اما این عناصر در شعرهای «همای» بیش‌تر از آن‌که عرفانی باشند به نظر می‌رسد که زمینی‌اند. (می می‌زنم می می‌زنم، جام پیاپی می‌زنم، هی می‌زنم هی می‌زنم بی‌اختیار) شاید یکی دیگر از دلایل محبوبیت‌اش همین نوع از شعرهایش باشد.
البته همای ترانه‌هایی به گیلکی و تالشی هم خوانده است که به نظر این‌جانب بسیار قوی‌تر و اصیل‌تر هستند. ترانه‌هایی که در فضای روستا می‌گذرند و می‌توانیم نقطه‌ی قوت کارش را در همین آثار گیلکی ببینیم.
در هر حال موسیقی همای ارزش گوش دادن دارد و بسیار لذت‌بخش است و توصیه می‌شود که حتما گوش کنید تا لذت ببرید؛ اما همای، پدیده نیست.

مهاجر معتمدی لشت نشائی

منبع : نشریه الکترونیک گیلانیان