سخنانی چند از فردوسی

▪ اگر برای انجام کاری بزرگ ، زمان نداری .بهتر است بی درنگ آن را به دیگران بسپاری .
▪ کتاب زندگی گذشتگان ، جان تاریک را روشنی می بخشد .
▪ این جهان سراسر افسانه است جز نیکی و بدی چیزی باقی نیست .
▪ فرمان ایزد به جهانداران داد و دهش است .
▪ کسی که به آبادانی می کوشد جهان از او به نیکی یاد می کند .
▪ آنکه آفریننده و با فر است در این جهان رنج های بسیار خواهد خورد .
▪ از بزرگان تنها رنجهاست که باقی می ماند .
▪ جایگاه پرستش گران کوهستان است .
▪ آزادگان را کاهلی ، بنده می سازد .
▪ فرمانرویانی که گوش به فرمان مردم دارند در زندگی جز رامش و آوای نوش نخواهند شنید .
▪ کسی که بر جایگاه خویش منم زد بخت از وی روی بر خواهد تافت
▪ خسروی بزرگتر ، بندگی بیشتر می خواهد .
▪ ابلیس مانند نیکخواهان پیش می آید ، ابتدا عهد و پیمان می گیرد ، سپس راز می گوید .
▪ آنگاه که هنر خوار می گردد جادو ارجمند می شود .
▪ دیوان که فرمانروا و دست دراز شدند سخن از نیکی را هم باید مانند راز گفت .
▪ جز مرگ را ، هیچ کسی از مادر نزاد .

منبع : سایت جاودانه‌ها