نبرد الجزیره - La Battaglia Di Algeri

سال تولید : ۱۹۶۶
کشور تولیدکننده : الجزیره و ایتالیا
محصول : ایگور فیلم و کازبا فیلم
کارگردان : جیلو پونته کوروو.
فیلمنامه‌نویس : فرانکو سولیناس، برمبنای داستانی نوشته سولیناس و پونته کوروو.
فیلمبردار : مارچلو گاتی.
آهنگساز(موسیقی متن) : انیو موریکونه و پونته کوروو.
هنرپیشگان : ژان مارتن، یوسف سعدی، براهیم حجاج، تومازو نری، محمد بن کاسن و فوزیه القادر.
نوع فیلم : سیاه و سفید، ۱۲۵ دقیقه.


هفتم اکتبر سال ۱۹۵۷. "سرهنگ ماتیو" و سربازان چترباز تحت فرماندهی او، ساختمانی را که "علی" (حجاج)، آخرین رهبر سازمان آزادی‌بخش الجزایر، در آن مخفی شده، محاصره می‌کنند، با نزدیک شدن زمان حمله سربازان، "علی" وقایع چند سال گذشته و روزهائی را که دزدی خرده‌پا و باج‌گیر بوده، به یاد می‌آورد. در اول نوامبر سال ۱۹۵۴، مبارزات انقلابی در کشور او شروع شده بود و رستوران‌ها، فرودگاه‌ها و مناطق اروپائی‌نشین با انفجار بمب تخریب شده بودند. "علی"، همراه با "بن مهدی" (سعدی)، رهبری‌ سازمان زیرزمینی را برعهده گرفتند. سپس، با ورود سربازان چترباز به کشور، اروپائیان ساکن الجزایر از آنان بسیار استقبال کردند. "سرهنگ ماتیو" به بهانه اعتصابی محلی، در بخش عرب‌نشین شهر، عده‌ای را دستگیر کرده بود. او می‌خواست به مردم بفهماند که اعتصاب هم نوعی مبارزه مسلحانه است. رهبران سازمان زیرزمینی یکی پس از دیگری دستگیر و زندانی می‌شدند. "بن مهدی" نیز یکی از این افراد بود که در زندان درگذشته بود. "علی"، که تنها مانده، عده‌ای از مبارزان را گردهم آورده و تصمیم می‌گیرد تا آخر به مبارزه ادامه مخفی شده کشته می‌شود. اکنون دسامبر سال ۱۹۶۰ است و سه سال از مرگ "علی" می‌گذرد. در الجزیره دیگر نشانی از انقلاب نیست، اما مردم به یک باره سر برمی‌دارند و یک‌پارچه استقلال کشورشان را طلب می‌کنند. با آگاهی و بیداری مردم، هیچ کس و هیچ چیز نمی‌تواند آن‌ها را بترساند و در هم بشکند. پیروزی به آنان روی نشان می‌دهد ـ و مهم نیست که چه روش‌ها و شیوه‌های پرخشونت و گسترده‌ای برای سرکوب به کار گرفته می‌شود...
٭ روبر تو روسلینی در توصیف فیلم‌های تاریخی دوره ماقبل آخر کاری‌اش می‌گفت: "ما باید تاریخ رادر کل آن بیاموزیم و نه به شکل ترتیب سال‌ها، نام‌ها، پیمان‌ها، خیانت‌ها، جنگ‌ها، و پیروزی‌ها. باید به جای این، خط دگرگونی اندیشه دنبال کنیم". و پونته کورووی کمونیست سابق، مقابل نظر روسلینی، انقلاب یک ملت را به‌عنوان دست مایه انتخاب می‌‌‌کند و با فیلمی سراسر بزن‌بزن خلاصه‌اش می‌کند در قهرمان بازی‌های چند هنرپیشه خوش صورت، موزیک ریتمیک، نماهای کارت پستالی (برای توریست‌ها!) و... البته تمام این‌ەا در حالی است که در هر نما فریب کارانه فیلم‌های سیاسی به جرگه فیلم‌هائی درباره سیاست می‌پیوندند. و هدفش مطمئناً بی‌راهه بردن تماشاگری است که با سینمای هالیوود تربیت شده و حالا می‌بیند تنها قهرمان اثر جایش عوض شده وشعارهای مبنی بر "کردار نیک ـ پندار نیک" تبدیل شده‌اند به خطابه‌ای برای اعمال قهرمانانه انقلابی. توجه به تاریخ وقوع کودتائی که در الجزایر منجر به سقوط یکی از رهبران انقلابش شده و کلاً سیاست ایجاد خوراک آگاهی‌های کاذب از جربان‌های سیاسی برای تماشاگران تازه به آگاهی رسیده از سوی سیستم‌های فیلم‌سازی غرب، از دهه ۱۹۶۰ به بعد، کار کوروو را مشکوک‌تر می‌نماید.