تعمیق بحران "اسرائیل" پس از ورود لیبرمن به کابینه

با ورود حزب "اسرائیل بیتنا" به كابینه اولمرت و همراه شدن این حزب با حزب چپگرای كار در كابینه، وضع داخلی رژیم صهیونیستی مدتی دیگر به حیات خود ادامه می دهد، زیرا پس از تجاوز اخیر رژیم صهیونیستی به لبنان، وضع در داخل این رژیم با بن بستی جدی مواجه گردید. این نخستین باری است كه كابینه صهیونیستی از حمایت ۷۸ نماینده كنیست برخوردار است و احتمال می رود كه بتواند مدتی طولانی تر به حیات خود ادامه دهد، اما در میان گروه های ائتلافی شمار افرادی كه معتقدند هیچ چیز نمی تواند مانع از فروپاشی و انحلال كابینه كنونی شود، كم نیستند، زیرا برخی بر این باورند كه اختلافات داخلی بر سر مسائلی چون امنیت و رفاه اجتماعی سبب انحلال كابینه خواهد شد و گروهی دیگر نیز اختلاف بر سر جنگ و صلح را علت انحلال می دانند.
به نظر می رسد كه ورود لیبرمن به كابینه ـ كه نتیجه مخلوطی از محاسبات شخصی پیچیده یك سیاستمدار پر طمع و نیازهای حزبی و ائتلافی بود ـ بدون بر جای گذاشتن پس لرزه های شدید، نخواهد بود، زیرا امیدهای بنیامین نتانیاهو رئیس لیكود برای به چنگ آوردن پست نخست وزیری رژیم صهیونیستی پیش از برگزاری یك انتخابات یا پس از آن، با پیوستن حزب لیبرمن به كابینه از بین رفته است، كما این كه امید برخی از سران كادیما كه به كنار زدن اولمرت و نشستن به جای او امیدوار شده بودند، نیز بر باد رفته است، زیرا نخست وزیر "اسرائیل" با الحاق "اسرائیل بیتنا" فرصت جدیدی به دست آورده است.
اما بر باد رفتن این امیدها، بدون تاثیر نخواهد بود، زیرا در داخل حزب لیبرمن اختلافاتی درباره اقدام بی ثمر وی برای كسب كرسی وزارت با داشتن ۱۱ نماینده در پارلمان، بروز كرده است. از آن مهم تر، مخالفان داخلی لیبرمن در حزبش بر این نكته تاكید دارند كه این عقب نشینی بزرگ بدون تحقق هیچ یك از اصول اجتماعی یا سیاسی حزب صورت گرفته است.
حرف و حدیث های زیادی درباره تغییر نظام حكومتی در رژیم صهیونیستی از پارلمانی به سیستم ریاست جمهوری و نیز لزوم حل مشكل افرادی كه از نظر شریعت یهودی ازدواج آنها ممنوع است، رفته است. به رغم آنكه اولمرت مدعی شده است كه توان عملی ساختن طرح هایش را در كنست دارد، اما اكنون مشخص شده است كه این كار آنچنان هم كه او تصور می كرد، آسان نیست. لیبرمن با تبلیغات بر سر "خطر راهبردی ایران" برای رژیم صهیونیستی وارد كابینه شده است، اما بسیاری از صهیونیست ها معتقدند كه خطر راهبردی حقیقی كه اولمرت و لیبرمن و عامیر پرتز برای مقابله با آن آماده شده اند، بنیامین نتانیاهو و طرح برگزاری انتخابات زود هنگام وی است.
همچنین برخی از اعضای كادیما با ورود لیبرمن به كابینه مخالفت كرده اند به ویژه كه این كار به معنای توقف كامل روند سازش سیاسی با فلسطینیان است. در این میان اعلام برخی مسائل از جمله از سرگیری روند سازش سیاسی با فلسطینیان و با سوریه از سوی برخی از سران كادیما از جمله آوی دیختر و مئیر شطریت تصادفی نیست. دیختر خواستار از سرگیری مذاكرات با سوریه و شطریت خواستار پذیرش طرح ابتكار عربی برای مذاكره با فلسطینیان شده است. تسیپی لیونی وزیر امور خارجه رژیم صهیونیستی و از اعضای برجسته حزب كادیما نیز خواستار تدوین طرحی سیاسی برای سازش با فلسطینیان شده است، پیش از آنكه "اسرائیل" از سوی مجامع بین المللی زیر فشار قرار گیرد و ناچار شود طرحی را كه دوست ندارد، بپذیرد.
در هر حال، تحلیلگران صهیونیستی اتفاق نظر دارند كه مشكلاتی كه آمریكا در عراق و افغانستان با آن روبروست این كشور را به تحركاتی در موضوع فلسطین وادار خواهد كرد. در روزهای اخیر طرح هایی برای فعال سازی مجدد طرح نقشه راه مطرح شده است و همزمان كشورهای عربی نیز تلاش می كنند تا برای آرام ساختن اوضاع، بحران داخلی فلسطین را حل و فصل كنند.
بدون تردید، همه این تحولات فضای مناسبی برای لیبرمن در كابینه فراهم نمی كند. این بدان معناست كه ائتلاف جدید اولمرت با خطرات زیادی مواجه است كه فشارهای خارجی برای تخلیه شهرك های صهیونیست نشین به منظور پیشرفت در اجرای طرح نقَشه راه از آن جمله است. اما این تنها خطری نیست كه ائتلاف جدید با آن روبروست، خطرات دیگری كه اهمیت آن كمتر از این خطر نیست، هم تركیب جدید كابینه را تهدید می كند. وضع داخلی حزب كار و مشكلات موجود بر سر مطالبات امنیتی و نیز تحولات و نیازهای فزاینده اجتماعی از مهم ترین این خطرات است.
حزب كار پس از ورود لیبرمن به كابینه، با مشكل بزرگی مواجه است كه ممكن است این حزب را با انشعاب جدیدی مواجه سازد. رهبری این حزب كه تا حدودی بر آرای عرب ها تكیه دارند، ممكن است با ائتلاف عرب ها و چپگراهای داخلی خود علیه حضور لیبرمن در كابینه مواجه شود. هم اكنون نیز تهدیدات فزاینده ای مبنی بر جدایی از حزب صورت گرفته و در خارج از این حزب نیز برخی خواهان تمرد گروهی علیه رهبران حزب شده اند. نتایج این تحولات هر چه باشد، یقینا به ثبات داخلی حزب كار نخواهد انجامید و حتی این وضع به فراكسیون این حزب در كنیست نیز منتقل می شود. جالب آنكه اولمرت نیز مخالفت های گروهی اعضای حزب كار در كنیست با لایحه بودجه را بهانه انضمام لیبرمن به كابینه دانسته است.
اگر درخواست فرماندهان ارتش رژیم صهیونیستی برای افزایش بودجه امنیتی كه در طول تأسیس رژیم صهیونیستی بی سابقه بوده است و اولمرت و پرتز نیز با آن موافقت كرده اند، اختلافات داخلی حزب كار نیز حتما افزایش می یابد و علاوه بر مخالفت شماری از نمایندگان عضو حزب كار با این طرح، نمایندگان احزاب "بازنشستگان" و جنبش شاس هم از مخالفان این طرح هستند.
مهم ترین پیامد این وضع، علاوه بر نگرشی كه در جامعه جهانی نسبت به كابینه اولمرت ـ با پیوستن لیبرمن به آن ـ ایجاد می شود، مشكلات داخلی نوینی كابینه رژیم صهیونیستی را در خواهد نوردید. اما این مشاركت كه تقریبا همه احزاب ائتلاف با كنار گذاشتن برنامه ها و اصول خود در آن حضور یافته اند، نشان دهنده عمق احساس ناامیدی از آینده رژیم صهیونیستی است.
زئیو اشتیرنهل از متفكران صهیونیستی در مقاله ای در توضیح این امر در روزنامه صهیونیستی هاآرتص نوشت، دمكراسی می تواند بر مشكلات جنگ ها، بحران های اقتصادی، بیكاری و برخی نیازهای دیگر فائق آید، اما یك مانع بزرگ وجود دارد كه از دست دمكراسی در برابر آن كاری بر نمی آید و آن "از بین رفتن اعتماد شهروندان" است. علت اصلی بحرانی كه جامعه صهیونیستی به آن گرفتار شده است، فقط شكست در جنگ نیست، بلكه خودداری مقامات صهیونیست از اعتراف به این نكته است كه آنان مسبب این شكست بوده اند. نظام گناهكار نیست، بلكه شخصیت های حقیری كه سیستم قدرت به دست آنان افتاده است، گناهكارند.
از این رو، بحرانی كه "اسرائیل" اكنون با آن روبروست، با اعطای فرصت های جدید به كابینه ای كه برنامه های سیاسی عمومی و خصوصی اش را كنار گذاشته است، حل شدنی نیست. این بحران جدی و گسترده است و بحران یك حزب یا نهاد یا اداره یا رهبر نیست، بحران یك جامعه و نقش ها و مسئولیت هاست.

نویسنده: حلمی موسی
منبع:مركز اطلاع رسانی فلسطین

منبع : خبرگزاری فارس