آخرین سفارش‌ها - LAST ORDERS

سال تولید : ۲۰۰۱
کشور تولیدکننده : انگلستان و آلمان
محصول : الیزابت رابینس و فرد شیپسی
کارگردان : فرد شیپسی
فیلمنامه‌نویس : فرد شیپسی، بر مبنای رمانی نوشتهٔ گراهام سوئیفت
فیلمبردار : برایان تافانو
آهنگساز(موسیقی متن) : پل گرابووسکی
هنرپیشگان : مایکل کین، تام کورتنی، باب هاسکینز، دیوید همینگز، ری وینستون و هلن میرن
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۹ دقیقه


وقتی ̎جک داد̎ (کین) فوت می‌کند، سه دوست صمیمی‌اش (کورتنی، هاسکینز و همینگز) هم‌راه با پسرش (وینستون) راه می‌افتند تا آخرین سفارش او را عملی کنند: خاکسترش را از اسلکهٔ شهر بندری مارگیت ـ جائی‌که او به اتفاق همسر محبوبش ماه‌عسل‌شان را در آنجا گذراندند و آرزو داشت دوران بازنشستگی‌اش را در آنجا سپری کند ـ در دریا پخش کنند. در حالی‌که گروه با مرسدس بزرگ و سیاه‌رنگی به‌سوی مکان موردنظر می‌روند، روزهای جوانی و پر شر و شورشان را به یاد می‌آورند. سرانجام به نوشگاهی می‌رسند و در حالی‌که نوش‌خواری می‌کنند و اشکی می‌ریزند، رازهای سربسته‌شان برملا می‌شود. در این میان، ̎ایمی̎ (میرن) همسر ̎جک̎ به دیدار دختر معلول و روان‌پریشی می‌رود که ̎جک̎ در تمامی عمر، وجودش را از همه پنهان کرده است.
● شیپسی استرالیائی‌الاصل، کارنامهٔ متنوعی داشته، اما از جست‌وجوی دست‌مایه‌های مشکل بازنمانده است. داستان سوئیفت، ساختاری پر از رجعت به گذشته و نقطهٔ دید چندگانه در اختیار او گذاشته که به کمک آن شخصیت‌ها و موقعیت قبلی و کنونی‌شان از زاویه‌های مختلف تماشا می‌شوند. برگردان سینمائی این ساختار، فیلمی است پر از حرکت و جابه‌جائی؛ به‌رغم این‌که موضعش پیری و مرگ است. نقطه دید یک شخصیت به گذشته به دفعات با نقطهٔ دید دیگری تداخل پیدا می‌کند و حقایق کوچک و بزرگی در طول یک‌روز زمان حال فیلم برای تماشاگر و آدم‌های قصه برملا می‌شوند. آخرین سفارش‌ها ضمناً فیلمی است به شدت انگلیسی و دربارهٔ این‌که کلیشهٔ ̎انگلیسی بودن̎ در پشت خود چه پنهان کرده است. تماشای انگلیسی‌های پیر و آشنا با لهجه‌های غلیظ ـ کین، کورتنی، همینگز، هاسکینز و میرن و با مقداری فاصله، وینستون ـ لطف فراوان دارد و هماهنگی و هم‌دلی آنان قاعدتاً مدیون مهارت‌های شپیسی در بازی گرفتن هم بوده است. تصویر تند و تیز و در عین‌حال پرمحبت آخرین سفارش‌ها از زندگی سنتی طبقهٔ کارگر و مغازه‌دارهای انگلیسی و حس ناکافی نهفته در بطن این زندگی، حاصل تجربهٔ درخشان این بازیگران است که در راحت‌ترین حال و هوای خود به‌نظر می‌رسند. این فیلم نه میلیون دلاری جاده‌ای پر از گفت‌وگو، لطیفه و متلک و رفیق‌بازی و رفیق‌نوازی، البته هر از گاه رفاقت مردانه را زیر ذره‌بین می‌گذارد و سستی‌هایش را کشف می‌کند. اما نکتهٔ مهم‌تر آن، مشاهدهٔ پیرهائی است که با مشغول کردن خود به انواع روش‌ها، می‌کوشند دغدغه و اضطراب پیری را از ذهن بزدایند و با مرگ دوست و حلقهٔ رابط گروه قدیمی‌شان طنزآمیز برخورد کنند. این کوشش می‌توانست منظرهٔ رقت‌انگیزی خلق کند، اما شپیسی این رقت را تا آخرین دقایق ـ یعنی زمانی‌که دوستان بالاخره موفق می‌شوند خاکسترهای دوست مرحوم را به دریا بسپارند ـ به کمک جابه‌جائی‌های سریع و ضرباهنگ حساب‌شده‌اش کمابیش کنترل می‌کند. و بالاخره، به‌عنوان یک استرالیائی دور از وطن، در سر هاسکینز و میرن، عشاق پیرانه‌سر، آرزوی سفر به استرالیا را می‌اندازد.