خاک سرد روی تن رویای آبی

اگر از زندگی انتظار «تکرار» می رود، طبق یک سنت دیرینه هواداران فوتبال انگلیس از جام حذفی جزیره ساختارشکنی و حذف بزرگان را می خواهند.
آنچه عصر شنبه سکونشینان ثابت را دستخوش هیجان کرد، بخشی از فلسفه قدیمی ترین رقابت فوتبالی دنیا است؛ حذف بزرگانی مانند منچسترسیتی و تساوی چلسی. اگر در اوایل دهه ۸۰ زندگی می کردیم، برای تیتر پیش بازی خانگی منچسترسیتی مقابل
ناتینگهام فارست احتمالاً از چنین عبارتی استفاده می کردیم؛ «نبرد غول کم سرمایه مقابل فراموش شده ها.» خوشبختانه در فوتبال عمر «تعاریف» خیلی کوتاه است. حالا ناتینگهام فارست نه قهرمان دو دوره پیاپی اروپا بلکه تیمی خارج از دایره لیگ برتر و در حال آزمودن مربی است. منچسترسیتی با پول های الفهیم روزهای دربه دری در دسته سوم را فراموش کرده و بد یا خوب مارک «ثروتمندترین باشگاه شمال جزیره» را روی پیشانی دارد. عزم بازیکنان ناتینگهام هنگام ورود به میدان در تضاد با تصویر غرور لگدمال شده آنها پس از باخت منجر به اخراج «کالدروود» در روز هدایا بود. در سوی مقابل سیتی انگار علاوه بر بودجه (به خاطر خرید ۱۰ میلیون پوندی وین بریج) انگیزه خود را هم از دست داد. نتیجه؟ برتری سه بر صفر ناتینگهام در خانه سیتی. مارک هیوز سرمربی تیم بازنده در پایان بازی اظهار داشت؛ «می دانم چه می خواهم. باید روز به روز بر تلاش مان بیفزاییم. این بار چندان خوب نبودیم اما از آنجا که تیم در حال رشدی هستیم، نباید ناامید شویم. مطمئناً در زمان کوتاه نقل و انتقالات ژانویه اتفاق خاصی رخ نخواهد داد.»
مصدومیت رایت فیلیپس در هجدهمین دقیقه، پنج هفته خانه نشینی را در پی دارد. نمایش بد ستاره های درون میدان هم هیوز را متقاعد کرد تیمش لایق شکست بود؛ «خیلی خیلی بد بودیم و مطمئن باشید ناتینگهام به آنچه استحقاقش را داشت، رسید. شور و اشتیاق حریف با اشتباهات ما توام شد و نهایتاً فرصت طلبی، برتری رقیب را رقم زد. ناتینگهام به وضوح از انرژی بیشتری برخوردار بود.» هیوز اصلاً دوست ندارد مرثیه سرایی کند؛ «از روز اول گفتنی ها را گفتم. به اظهارات تکراری نیاز ندارم.»
ستاره سابق منچستریونایتد تحرکات اتاق ریاست باشگاه را زیر نظر دارد اما انگار از اخراج نمی هراسد. او گفت؛ «اگر در هر بازی دو یا سه بازیکن ما در اوج باشند سپری کردن یک فصل خوب رویا نخواهد بود.» هرچقدر او در التهاب روزهای سخت پیش رو به حاشیه نقب زد، جان پمبرتون سرمربی خوشحال ناتینگهام خیلی ساده به اصل مطلب اشاره کرد؛ «بیلی دیویس از هفته آینده سکان هدایت تیم را به دست می گیرد و به همین دلیل حق داشت در جایگاه فعلی من نکات تاکتیکی را به بازیکنان گوشزد کند. تنها وظیفه ام آماده کردن مهمان بود. نباید در باد پیروزی بخوابیم چون بازی روز چهارشنبه مقابل لینکولن دشواری های خاص خود را دارد. به عنوان کسی که سال ها در ناتینگهام حضور داشته، دقایق یکشنبه را زیباترین لحظات دوران حرفه یی ام می دانم.» اما این لحظات رویایی چگونه شکل گرفت؟
ابتدا «ناتان تیسون» با یک شوت پای راست غیر قابل مهار در دقیقه ۳۸ جوهارت را به تسلیم واداشت. «ارنشاو» ولزی چهار دقیقه بعد اختلاف را دوبرابر کرد. جوگاردنر نیز تیر خلاص را بر پیکر تیم هیوز شلیک کرد. چه عصر معجزه آسایی.
● چلسی، همچنان غریبه با بریج
وین بریج از چلسی جدا شده اما بختک عدم پیروزی در «استمفوردبریج» یک لحظه آبی های لندن را رها نمی کند. ضربه کرنر لمپارد و تیز چنگی کالو چلسی را در سی و یکمین دقیقه پیش انداخت اما سکوت محض بریج در ثانیه های پایانی خوش خیال هایی را که قبل از سوت پایان ورزشگاه را ترک کرده بودند، به استادیوم بازگرداند. بله، دست ها روی سر. گل دقیقه ۹۰ «پیتر کلارک» مهاجم ساوثند، دو تیم را به یک نبرد تکراری در زمین تیم ضعیف تر دعوت کرد.
● جرارد و لیورپول در سلامت
سوال اینجاست این همان جراردی بود که چهار روز پیش در بازداشت به سر می برد؟ آزادی مطلق او در لحظه ثبت گل دوم لیورپول مقابل پرستون تمام شایعات را به بند کشید. ابتدا آلبرت ریرای اسپانیایی در بیست و چهارمین دقیقه مقاومت اولین تیم شکست ناپذیر تاریخ انگلیس طی یک فصل را شکست و در آخرین ثانیه ها، استیون جرارد با راه انداختن فرناندو تورس، سازنده گل مهاجم تازه بهبودیافته لیورپول نام گرفت. تیم رافا نه آنقدر جسارت آمیز ظاهر شد که در ورطه تبعات ناشی از دست کم گرفتن حریف بیفتد و نه آنقدر به حریف احترام گذاشت که ناگهان همه چیز را از دست رفته ببیند. در چنین شرایطی پیروزی تیم بزرگ تر میدان، عادی ترین اتفاق ممکن تلقی می شد.
● توپچی ها زنده هستند
رابین فن پرسی کاپیتان شنبه آرسنال برای نشان دادن زیرکی خود ۴۷ دقیقه صبر کرد و سرانجام با استفاده از ضربه کرنر سمیر نصری، قفل دروازه پلیموث را گشود. مهاجم هلندی سه دقیقه بعد پاس گل دوم توپچی ها را ارسال کرد. این بار زحمت گل کردن توپ بر عهده دیوید گری مدافع حریف بود. تب و تاب های سه دقیقه یی، به کمک گل «دوگید» معنا شد و قبل از اینکه سودای به تساوی کشاندن بازی نابود شود، رابین فن پرسی از فاصله یی نزدیک کار را تمام کرد. ونگر می تواند از ته قلب خوشحال باشد اما به راستی پلیموث ضعیف ترین رقیب ممکن بود.
اگر فن پرسی همیشه در اوج نباشد، می توان به اشتباه بازیکنان رقیب دل خوش کرد و از تاکتیک بسته رقبای متوسط ترسی به دل راه نداد؟ این سوال ها حداقل در مقطع فعلی جوابی ندارد.
● سایرین
هارتپول، استوک سیتی را شکست داد تا تیم متوسط نیم فصل اول خیلی احساس بزرگی نکند. هال سیتی شگفتی ساز در خانه مقابل نیوکاسل به تساوی بدون گل دست یافت اما هیچ کس نگفت آنها کار بزرگی صورت داده اند. به هر حال نیوکاسل در حال حاضر از موضع ضعف به میدان می رود. اورتون در خانه ماکلسفید و میدلزبورو در ریورساید کوچک ها را از سر راه برداشت. فولام، ساندرلند و وستهام دیگر فاتحان نام گرفتند و سرنوشت دیدار پورتسموث با بریستول و وست بروم با پتربورو به بازی تکراری موکول شد. راستی جرمین دفو مهاجم ملی پوش پورتسموث به دلیل ابراز علاقه به حضور مجدد در وایت هارت لین، احتمالاً کشته می شود. او قبل از آغاز بازی اخیر پمپی ها با پیام تهدید به مرگ مواجه شد و قید شرکت در این رقابت را زد. دفو گفته شاید دیگر در میادین فوتبال آفتابی نشود. احتمالاً انتقال به اینتر (یکی از خواستاران جدی او) چاره کار است.

مرتضی یاسری نیا

منبع : روزنامه اعتماد