یادی از امام ابوجعفر محمدباقر- علیه السلام

آن حجت اهل معاملت، آن برهان ارباب مشاهدت، آن امام و اولاد نبی، آن گزیده ی احفاد علی(ع)، آن صاحب باطن و ظاهر، ابوجعفر محمدباقر- علیه السلام- به حكم آن كه ابتدای این كتاب با ذكر جعفرصادق- علیه السلام- كردیم، كه از فرزندان مصطفی علیه الصلواهٔ والسلام است، ختم این كتاب را هم به یاد فرزند دیگری از سید الانبیاء(ص) قرار می دهیم.
گویند كه كنیه ی او ابوعبدالله بوده و او را باقر می خوانند كه شكافنده ی دقایق علوم و لطایف اشارات است از او كرامات بسیار مشاهده شده است و در تفسیر و تأویل آیات الهی،
و دلایلی محكم و براهینی متقن داشته است، مثلاً در تفسیر این آیه كه" فمن یكفر بالطاغوت و یؤمن بالله" (بقره ۲۵۶) فرموده است كه بازدارنده ی تو از رسیدن به «حق» طاغوت است، بنگر كه چه حجابی بین تو و خدای تو واقع شده است كه همان طاغوت تو است، آن را از میان بردار تا به كشف امری برسی و به قرب حق دست یابی.
آورده اند كه: از یكی از نزدیكان آن بزرگوار پرسیدند كه امام، شب را چگونه می گذراند؟ گفت: چون تاریكی زمین را فرا گرفت او به ذكر و دعا و نماز می پردازد و چون پاسی از شب گذشت، با صدای بلند فریاد می زند كه: الهی و سیدی! شب درآمد و ولایت تصرف ملوك به سر آمد و ستارگان ظاهر شدند و خلایق همه خفتند و مردم همه به بستر استراحت رفتند و بندگان تو از درگاه مخلوق تو ناامید گشتند و آن چه داشتند پنهان كردند و درها را همه بستند و بر آن چه دارند، پاسبان ها گماشتند و كسانی هم كه به آنان نیاز داشتند نیاز خود را واگذاشتند؛ بار خدایا تو زنده ای و پاینده ای و بیدار، غنودن و آسودن و خوابیدن تو را نیست و آن كسی كه تو را بدین صفات نداند، تو را نشناخته است. تو آن خداوندی كه هیچ فقیر و گدائی را از در خانه ات ناامید برنمی گردانی و دعای مؤمنان را بر درگاهت می پذیری. بارخدایا چون مرگ و گور و حساب و كتاب را به یاد می آورم، از دنیا و آنچه در آن است بیزار می شوم و زمانی كه تو را می خوانم و با تو در راز و نیاز هستم، مرگ بی برگ و حساب بی عقاب و عیش بی سامان از یادم می رود و تو جای هر فكر و ذكری را بر من می گیری، همچنان می گفت و می گریست تا صبح!

برگرفته از كتاب: مردان خدا، نگارشی دیگر از تذكرهٔ الاولیاء به نثر و زبان ساده برای همه
به كوشش محمد باقر صدرا
شهادت امام محمد باقر علیه السلام

منبع : تبیان