۲۴ ژوئن سال ۱۹۱۱ ـ زادروز ارنستو ساباتو ـ محدود بودن برد زبان ملی، قفس نویسندگان

۲۴ ژوئن زادروز «ارنستو ساباتو» نویسنده بزرگ آرژانتینی است که در سال ۱۹۱۱ در حومه بوئنوس آیرس به دنیا آمد. وی از دانشگاههای آرژانتین و سوربن فرانسه در رشته فیزیک دکترا گرفت ولی از اواخر دهه ۱۹۴۰ از ادامه کار فیزیک زده شد و به دنیای نویسندگی روی آورد و در مصاحبه ای اعلام داشت که دریافته است که می تواند با قلم، بیش از آزمایشگاه فیزیک به بشر امروز خدمت کند ـ بشر امروز بیش از هرچیز نیاز به راهنمایی و پند و اندرز دارد.
وی کار نویسندگی را با نوشتن داستان آغاز کرد. نخستین داستانی را که نوشت «تونل» عنوان داشت و سرگذشت خیالی یک نقاش (تصویرگر) بود که در این دنیای پهناور مسیر خود را گم کرده و به بیراهه افتاده و دچار انواع دشواری ها شده بود. داستان «تونل» در سال ۱۹۴۸ همزمان به زبانهای اسپانیایی، فرانسه و ایتالیایی انتشار یافت و مورد استقبال فراوان قرار گرفت و سپس به انگلیسی ترجمه شد. این استقبال و توجه نقدنگاران و مطبوعات ارنستو را دلگرم کرد و پنج داستان دیگر نوشت که یکی از آنها به صورت فیلم سینمایی درآمد.
ارنستو چون قلم خود را روان یافت و توان تحقیق در خود دید سپس به نوشتن کتاب های غیر داستانی پرداخت و ۱۷ کتاب خوب در زمینه های اجتماعی و مسائل انسانی روز نوشت. مخاطبان داستانهایش او را تشویق به بازگشت به دنیای داستان نگاری کردند و او این بار به نوشتن داستان کوتاه برپایه موضوعهای واقعی و پرونده های قضایی دست زد و به موازات آن به نوشتن مقاله و تحلیل برای رسانه ها و شرکت در مصاحبه های رادیو تلویزیونی مشغول شد.
او می گوید که یک هدف دارد و یک مهارت؛ هدفش خدمت به همنوع و مردمی است که راهنمایی می خواهند و روشنگر می جویند، و مهارتش تحقیق کردن، درک کردن، فکر کردن و نوشتن است.
ارنستو می افزاید: یک نگرانی دارم و این نگرانی توام با دلسوزی برای افرادی است که استعداد نویسندگی دارند، ولی بضاعت این کار را ندارند. باید دولتها و انجمن ها به این افراد کمک کنند و این کمک، خدمت به مردم است که تکلیف هر دولت را تشکیل می دهد.
ارنستو روزگاری گفته بود که آرزوهای متعدد دارد ولی بزرگترین آنها این است که یک مرجع جهانی نظیر «موسسه جوائز نوبل» به وجود آید که کارش ترجمه کتاب های خوب مخصوصا کتب داستانی به زبانهای دیگر باشد. نویسندگانی که زبان ملی آنها برد زیاد ندارد، همچون پرنده ای هستند که در قفس است. به علاوه، جهانیان نمی توانند از اندیشه و خدمت آنان بهره برگیرند که اینان هدر می روند و این، گناهی است بزرگ.

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز