یکشنبه, ۹ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 28 April, 2024
مجله ویستا

آگنس براون - agnes browne


آگنس براون - agnes browne
سال تولید : ۱۹۹۸
کشور تولیدکننده : آمریکا و ایرلند
محصول : گرگ اسمیت، جیم شریدان، آرتور لاپین و آنجلیکا هیوستن
کارگردان : هیوستن
فیلمنامه‌نویس : جان گلداسمیت، برمبنای رمانی نوشته براندان اوکارول
فیلمبردار : آنتونی ب ریجموند
آهنگساز(موسیقی متن) : پدی مالونی
هنرپیشگان : هیوستن، ماریون اودوئایر، نیل اوشی، سیاران اوئنز، اکسانا ویلیامز، کارل پوئر، آرنو شوریه، ری وینستون و مارک پوئر.
نوع فیلم : رنگی، ۹۲ دقیقه.


دابلین، سال ۱۹۶۷. ̎آگنس براون̎ (هیوستن)، مادر هفت فرزند که به تازگی بیوه شده، از یک نزول خوار، ̎بیلی̎ (وینستون) برای تأمین مخارج تشییع جنازهٔ شوهرش پول قرض می‌گیرد. یک ماه بعد، ̎بیلی̎ سر راه ̎آگنس̎ را می‌گیرد و دفترچه مستمری بچه‌هایش را به‌عنوان تضمین بازپراخت طلبش بر می‌دارد. بهترین دوست ̎آگنس̎، ̎ماریون̎ (اودوئایر) در می‌یابد که یک برآمدگی غیر عادی در سینه‌اش دارد و برای آزمایش می‌رود، و در این بین یک نانوای فرانسوی به نام ̎پی‌یر̎ (شوریه) از ̎آگنس̎ تقاضای ازدواج می‌کند. یک چک مستمری می‌رسد و ̎آگنس̎ پول ̎بیلی̎ را می‌دهد، ولی او پنهانی به پسر ̎آگنس̎، ̎مارک̎ پول قرض می‌دهد.
̎آگنس̎ می‌فهمد که ̎ماریون̎ مدت زیادی زنده نخواهد ماند،و این دو با هم به سفری یک روزه می‌روند و ̎ماریون̎ برای یک کنسرت ̎تام جونز̎ بلیت می‌خرد. ̎آگنس̎ برای تعلیم رانندگی ̎ماریون̎ پول می‌دهد، ولی ̎ماریون̎ در اتوموبیل از حال می‌رود و بعد در بیمارستان می‌میرد. ̎بیلی̎ به ̎آگنس می‌گوید که تنها تا کریسمس فرصت دارد قرض بده پوندی ̎مارک̎ را بدهد. ̎آگنس̎ نامه‌ای از اتحادیهٔ سابق شوهرش دریافت می‌کند که می‌گوید شوهرش بابت کار در هتلی، بیست و پنج پوند طلب دارد. بچه‌ها با شتاب، به هتل می‌روند و آن‌جا ̎تام جونز̎ را می‌بینند و شرایط‌شان را برای او تعریف می‌کنند. ̎تام جونز̎ به دیدن ̎آگنس̎ می‌آید و کمکش می‌کند تا طلب ̎بیلی̎ را بدهد. آن شب، در کنسرت ̎جونز̎، او آوازش را به ̎آگنس براون̎ تقدیم می‌کند...
● دومین فیلم هیوستن بازیگر در مقام کارگردان (اولی: حرام‌زاده‌ای از کارولاینا، ۱۹۹۶)، برمبنای کتاب ژرفروش نیمه ـ سرگذشت‌نامه‌ای کمدین ایرلندی، اوکارول، که با الهام از مجموعه رادیوئی پسران خانم‌براون (با هم‌کاری اوکارول در مقام نویسنده و بازیگر) نوشته شده است. فیلم تصویری گویا از ایرلند در اواخر دهه ۱۹۶۰ به دست می‌دهد (خود هیوستن در کودکی چند سالی را در ایرلند زندگی کرد). با این همه، برای اثری که می‌توانست یک افسانهٔ ژریان شهری باشد و نه درامی بی‌پرده، هیوستن کارگردان را چندان موفق نمی‌توان ارزیابی کرد.


همچنین مشاهده کنید