۱۸ دی ـ ۸ ژانویه ـ به مناسبت انتقال عوارض نوسازی به شهرداری ها ، نگاهی به مسائل (خود ساخته) مالی ایران

۱۸ دی ماه ۱۳۴۹ ( ژانویه ۱۹۷۱ ) ، دولت وقت اخذ عوارض املاك شهری را تحت عنوان « نوسازی» به شهرداری ها واگذار كرد. در همان زمان كسانی بودند كه گفته بودند در ایران هم مانند كشورهای دیگر عوارض سالانه مستغلات باید برپایه بهای روز ( قیمت بازار) وصول شود و هزینه های شهر از همین محل تامین گردد و اداره مدارس ، درمانگاههای ، پلیس و زندان ، آب ، برق و تلفن مانند همه كشورها از جمله آمریكا به شهرداری ها واگذار شود و دولت به امور مهم و برنامه ریزی بپردازد كه گوش شنوا وجود نداشته است و اینك درآمد عمده شهرداری از فروش فضا تامین می شود!.
لازم است دانسته شود که در بیشتر كشورها، صاحبان مستغلات باید هر سال درصدی از بهای واقعی آنها را بدون چون و چرا به شهرداری شهر بپردازند و به همین ترتیب عوارض اتومبیل و از این قبیل را تا شهر اداره شود.
برای مثال: عوارض سالانه یك اتومبیل ده هزار دلاری در برخی از ایالتهای آمریكا، هر سال ۴۵۰ دلار است كه اگر صاحب آن تا آخر سال نپردازد، آن اتومبیل حق تردد و یا پارك شدن در آن شهر را ندارد و شهرداری برای وصول طلب خود آن اتومبیل و یا قسمتی از متعلقات بدهكار و حتی خانه او را به حراج می گذارد. این عوارض، سوای مالیات سالانه دولت است كه از هر اتومبیل برای تردد در جاده ها اخذ می شود. درآمد عمده دولتها از تفاوت فروش مستغلات به نام «سود سرمایه و یا کپیتال گین» است كه كمترین آن در آمریكا> و معادل ۲۰ درصد است. به عبارت دیگر، دولت ۲۰ درصد از سود( تفاوت بهای خرید و فروش ) از سود را بر می دارد. در همه كشورها، جز چند شیخ نشین كوچك، یك قلم درآمد دولتها از مالیات فروش بنزین است. در وطن ما، دولت بنزین را سوبسید می كند، چرا؟.
این تبعیضی برای كسانی است كه اتومبیل ندارند. سوبسید اتوبوسهای شهری كافی است. باید شرط دایر كردن هرگونه مغازه و كارگاه و رستوران از خواربار فروشی تا خیاطی ؛ داشتن ماشین الكترونیك و پلمب شده فروش متصل به شبكه باشد تا مالیات دولت و شهر بلافاصله مشخص و اخذ شود و برای فروشنده و برای صاحب كسب كه از چنین ماشینی استفاده نكند و مدرك ماشینی فروش به خریدار ندهد مجازات سنگین وضع شود. به علاوه، چرا باید ارزش پول ایران ( ریال ) كه متعلق به یك كشور بالقوه ثروتمند است از سیر نزولی ۲۶ ساله ( شروع از ۱۳۵۸)خارج نشود؟. چرا روزنامه ها هر روز ضمن انتشار بهای سكه طلا و ارزهای خارجی نمی نویسند: امروز هم ریال ... تنزل كرد. بالا رفتن سكه طلا و ارز، یعنی پایین رفتن ارزش ریال به همان نسبت. آیا ریال باید تا این حد پایین برود یا آن را تعمدا پایین می برند؟.
كشوری كه سال گذشته ۳۰ تا ۴۰ میلیارد دلار درآمد مفت از نفت داشته نباید پولش این قدر ضعیف باشد. در سال ۱۳۲۹ ضمن طرح ملی شدن نفت، پرداخت هزینه های جاری دولت از محل آن ممنوع شده بود ولی به گزارش برخی روزنامه ها، اینك شصت درصد هزینه های دولت از درآمد نفت تامین می شود. مجسم كنید كه اگر همانند اواخر دهه ۱۳۷۰ خورشیدی هر بشكه نفت به ۱۵ دلار تنزل كند، چه خواهد شد؟. در زمان حكومت دكتر مصدق هم ما نفت داشتیم ولی صادر نمی شد زیرا كه در محاصره دریایی بودیم كه به این امر هم باید توجه شود. نفت گندم نیست كه هر سال بكاریم و برداریم، ثروتی است تمام شدنی كه باید آن را با ثروت دیگر معاوضه كرد و نه این كه آن را فروخت و خورد و در فكر آیندگان نبود كه چند برابر امروز خواهند بود. فروش اثاث خانه هنر نیست.

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز