۱۳ ژانویه ۲۰۰۶ ـ اظهارات و اظهار نظرها پیرامون مسئله اتمی ایران در ۱۳ ژانویه ۲۰۰۶

جمعه شب ۱۳ ژانویه ۲۰۰۶ گزارشها، تفسیرها و مصاحبه های مربوط به قضیه اتمی شدن ایران بخش بزرگی از اخبار شبکه های تلویزیونی آمریکا را به خود اختصاص داده بود. این گزارش ها با پخش مصاحبه مشترک جورج بوش رئیس جمهوری آمریکا و بانو «آنجلا مرکل» رئیس دولت آلمان آغاز شده بود.
در این مصاحبه که در پی مذاکرات سران دو دولت در کاخ سفید انجام شد، جورج بوش گفت: ایران اتمی تهدیدی برای امنیت جهان و به ویژه اسرائیل خواهد بود.
وی افزود: کوشش من این بوده است که با همکاری سران سایر دولتها، برای مسئله اتمی ایران راه حل دیپلماتیک بیابیم. برای ما قابل قبول نیست که ایران به اسلحه اتمی مجهز شود. من و «مرکل» در قبال مسئله اتمی شدن ایران اتفاق نظر داریم و در آنچه که باید صورت گیرد تا از این جاه طلبی جلوگیری شود متحد هستیم. ما همچنان موافق ادامه راههای دیپلماتیک هستیم و با ارجاع قضیه به شورای امنیت سازمان ملل وحدت نظر داریم.
بوش گفت که نمی تواند از هم اکنون پیشداوری کند که چه تصمیمی در شورای امنیت گرفته خواهد شد و افزود: چون کار به اینجا رسیده است، ما هم اکنون در حال تبادل نظر و مذاکره با دولت های دیگر هستیم تا به یک استراتژی واحد دست یابیم. بوش گفت که دولت ها با عمل خود و ارجاع مسئله به شورای امنیت، به ایران پیام خواهند داد که رفتارش پذیرفتنی نیست.
بوش سپس گفت که در مذاکرات با «مرکل» تلاش شده است که مناسبات دوستانه دو کشور ترمیم شود. وی در پاسخ به یک سئوال که آیا روابط آمریکا با آلمان در زمان حکومت شرودر چندان دوستانه نبود با کمی مکث گفت: بله.
بوش سپس گفت که ما و دوستانمان در آلمان ارزش های مشترک را درک می کنیم و من از مساعی آلمان در کمک به آمریکا (درقبال مسئله ایران) سپاسگزار هستم.
در این مصاحبه مشترک، مرکل به نوبه خود اظهارداشت که ایران هر پیشنهاد ما و حتی روسیه را رد کرد. ما نباید مرعوب دولت تازه ایران شویم.

کلینتون
ویلیام (بیل) کلینتون رئیس جمهوری پیشین آمریکا در اظهار نظر خود در قبال مسئله اتمی ایران که جمعه شب از شبکه «سی بی اس» پخش شد به طور ضمنی دولت بوش را از دست زدن به هرگونه اقدام نظامی برضد ایران برحذر داشت و گفت: ایران کشوری نیرومند است، عراق و افغانستان نیست. مسائل با ایران راه حل نظامی ندارد.
در این زمینه، بانو مادلین آلبرایت وزیر امور خارجه کابینه کلینتون که نظر او استعلام شده بود گفت: با نگاهی به نقشه جغرافیایی، می بینیم که ایران کشوری است پهناور و کوهستانی، نظامیان ایرانی جنگدیده هستند، مراکز تحقیقات اتمی اش متعدد و پراکنده اند، لذا از حمله نظامی به ایران نتیجه مورد نظر به دست نخواهد آمد و تنها سبب خواهد شد که مردم ایران با هم متحد می شوند و ....
«مالا شنکو» پژوهشگر امور روسیه در بنیاد «کارنگی» ضمن ابراز نظر در این باره، گفته است که به تصور وی اشارات موافق مسکو به ارجاع مسئله ایران به شورای امنیت یک «ژست» دولت روسیه در برابر اصرار غرب است. به نظر او، روسیه همکاری اش را با ایران از دست نخواهد داد. اگر قضیه به شورای امنیت ارجاع شود خواهید دید که چه بازی هایی در آنجا صورت خواهد گرفت. به هرحال گمان نمی رود که چین بر تحریم ایران صحه بگذارد.
«مولر» پژوهشگر بنیاد آلمانی بررسی امنیت بین المللی در برلین نظر خود را در این زمینه چنین ابراز کرده بود: تحریم ایران اثر چندان بر زندگی آن کشور نخواهد داشت، ولی از دست رفتن روزانه دو میلیون و هفتصد هزار بشکه نفت تاثیر جهانی خواهد داشت و جهانیان آن را لمس خواهند کرد و واکنش منفی نشان خواهند داد.
در این میان، وزیر امور خارجه انگلستان به رادیو ـ تلویزیون بی بی سی گفته بود: اگر ایران همچنان مبارز طلبی کند و اندرزهای شورای امنیت را نپذیرد راهی جز تحریم آن باقی نخواهد ماند، ولی مفسرانی که نظر آنان استعلام شده بود گفته بودند که بعید می دانند در نشست این هفته لندن که قرار است ۱۶ ژانویه آغاز بکار کند، درباره تحریم ایران مذاکره شود زیرا که چین و روسیه تمایل چندان به طرح آن ندارند و فرانسه هم در حال حاضر رغبتی به «تحریم» نشان نمی دهد. این مفسران در عین حال به قانون موضوعه اخیر پارلمان ایران اشاره کردند و گفتند که دست دولت این کشور با این قانون بسته است. آنان همچنین روی آخرین اخطار ایران تاکید کرده و گفته بودند که ایران می گوید که اگر قضیه به شورای امنیت احاله شود بلافاصله به همکاری خود با آژانس بین المللی نیروی اتم پایان خواهد داد و دولت تازه ایران نشان داده است که انعطاف دولت قبلی این کشور را ندارد.
اظهارات جمعه شب (۱۳ ژانویه ۲۰۰۶) «ونگ گوانگیا» نماینده چین در سازمان ملل نظر آن دولت در قبال این قضیه را تا حدی زیاد روشن که تاکید کرد: ارجاع مسئله اتمی ایران به شورای امنیت، راه حل نیست. این کار، مسئله را پیچیده تر می سازد. چین مخالف ارجاع مسئله ایران به شورای امنیت است. چین عقیده دارد که طرح مسئله در شورا، معارضه طرفین (ایران و غرب) را تسریع و تشدید خواهد کرد که به سود صلح و امنیت جهان نیست. اگر مسئله به شورا ارجاع شود نه تنها نتیجه نخواهد داشت بلکه یکی از دو طرف (ایران و غرب) و یا هر دو خشن تر خواهند شد که عواقب سوء برای امنیت و صلح جهان دارد.

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز