چین رو دررو با قابلیت های پنهان تیم ملی

● امروز، دومین مسابقه ایران در جام ملت های آسیا
بازی نخست ما در جام ملت های آسیا ۲۰۰۷ كه در چهار كشور شرق قاره جریان دارد، چنان نبود كه اسباب دلگرمی شود، اما چه بازی امروز با چین در دومین دیدارمان در گروه سوم جام و چه مسابقه ای كه چهارشنبه با مالزی در شهر كوآلالامپور داریم، هیچ یك سدی غیر قابل عبور نشان نمی دهد از مواردی است كه می توان به آن خوش بینانه نگریست.
البته مسابقه امروز با چین بسیار سخت تر از بازی آخرمان خواهد بود و چینی ها خود مدعی جدی صعود در معیت تیم ما هستند ولی تیم ایران یك خاطر جمعی در ته ذهنش دارد و آن تضمین بودن تقریبی صعودمان از گروه است.
سه امتیازی كه از نبرد با ازبكستان گرفتیم و سه پوئنی كه به احتمال قریب به یقین از مالزی می گیریم، سبب می شود كه امتیازات دیدار امروز و نتیجه آن در ترسیم سرنوشت تیم ملی نقش و سهم اول را نداشته باشد و بیشتر یك نقش درجه دوم و سوم را ایفا كند و حتی شكست احتمالی در مسابقه هم نمی تواند مانع صعود ما شود.
با این حال هر مسابقه ای در جامی از این دست اهمیت خاص خودش را دارد و حساب اتفاقات را باید همیشه داشت و امتیازی را كه دسترس است، به خاطر پوئن های ولو بسیار محتمل آینده (در برابر مالزی) نادیده نگرفت. واقعیت این است كه در برابر ازبك ها خوب بازی نكردیم و مثبت ترین وجه آن مسابقه سه امتیازی بود كه گرفتیم.
با این حال تیمی كه حتی در روز بدش نتیجه می گیرد، لابد این نوید را می دهد كه در روز خوبش از این ها فراتر رود و در چنان عصری بی مهار ظاهر شود و درو كند و به پیش برود. حتی اگر حالت دوم را یك نوع اغراق و از فضا و دستور كار و سقف پرواز تیم فعلی دور بدانیم، نمی توانیم منكر شویم كه سقف پرواز تیم ملی ما بسیار بیش از چیزی است كه در روز دیدار با ازبك ها رویت شد و هرگز حق مطلب را درباره ما ادا نكرد.
● اسباب حیرت
روی چین هم نمی توان و نباید فقط بر اساس دیدار اول و پنج گلی كه زد، قضاوت كرد زیرا مالزی بسیار ضعیف و پر اشتباه كار می كرد و هر موقع هم كه تیغ چینی ها نمی برید، خود مدافعان مالزی پاس گل به آنها می دادند. در بین چهار میزبان مشترك جام هیج یك به اندازه مالزی ضعیف نشان نداده اند و این خود اسباب حیرت شده است. با این اوصاف شناخت ما از چین بر اساس همان بازی مورد بحث با مالزی است. آن چه هنوز نمی شناسیم و مسابقه نخست ما با ازبكستان هم تكلیف آن را روشن نكرد، روش مهره چینی در تیم ما و برنامه ای است كه از سوی مربیان به بازیكنان داده می شود.
و شاید بهتر بود می گفتیم برنامه ای كه داده نمی شود، زیرا در روزی كه امیر قلعه نویی یك بار دیگر از كنار زمین اخراج شد (و این بار به خاطر پرتاب بطری!) تیم ملی ما باز غریزی و بر اساس لحظات و برداشت های شخصی تصمیم گیری و اقدام كرد. گل مساوی ما باز روی یك ضربه ایستگاهی (كرنر) و شروع مجدد بود و در جریان بازی تكوین نیافته بود و گل دوم نیز محصول یك پاس عمقی عالی از تیموریان و حاصل نبوغ شخصی این هافبك و دقت ضربه نهایی كاظمیان بود.
● یك تعویض مناسب
البته تعویض خطیبی با كاظمیان كه از شروع نیمه دوم صورت پذیرفت، موثرترین اقدام و تعویض در طول مسابقه بود و سرنوشت این بازی را عوض كرد و سرعت و حركات تند او در سمت راست بود كه دفاع ازبك ها را شكافت، حال آن كه خطیبی در نیمه اول بد بازی كرده بود. با این حال نمی توان برآورد دقیق و صریحی از افكار قلعه نویی داشت و یا آن را موثر دانست. گذاشتن مهدوی كیا در نقطه ای عقب تر از همیشه یعنی گرفتن بخشی از قابلیت های تهاجمی او از تیم ملی و كاشتن زندی در سمت چپ خط دفاعی نیز همان طور كه اكثر ناظران می گفتند و پیش بینی می كردند، تضعیف كل این منطقه خواهد بود و ما را به لحاظ دفاعی ضعیف تر خواهد كرد.
اگر قلعه نویی پس از وقایع مسابقه نخست متقاعد شده باشد كه باید نفری متفاوت و تدبیری دیگر برای دفاع چپ به كار گیرد، می توان انتظار اصلاح امور و یك بازی بهتر را در برابر چین داشت و اگر سرمربی تیم ملی بر ایده های قبلی اش پای بفشرد، مشكلات بیشتری را خلق خواهد كرد.
● دور از حقیقت
هر چند برای گفتن این نكته قدری زود است اما به تدریج زمانی می رسد كه تیم ملی از حالا برای یك چهارم نهایی وشروع مراحل حذفی جام تدارك ببیند و نیرویش را ذخیره كند. تنها راه برای عدم شكل گیری این مساله شكست تیم ملی در هر دو دیدار پیش رو است كه دور از حقیقت و خارج از چارچوب های موجود است.
بنابراین بد نیست قلعه نویی و مشاورانش كه كم شمار نیز نیستند، راه هایی بهتر را برای شكوفایی بیشتر بازی تیم ملی انتخاب كنند زیرا آن چه در مسابقه با ازبكستان رویت شد، فقط ۶۰ درصد توان بالقوه مردان ما را رها كرد.
درست است كه در تورنمنت های بزرگ در اكثر موارد بازی های نخست یك تیم گره می خورد و نمایش های زیبا و قاطعانه در این مرحله كم شمار است و شرایط دشوار زیستی در كوآلالامپور نیز مزید بر علت شد و امكان درخشش كامل را از ما گرفت، اما فرض صحیح تر و بهتر این است كه بگویم تاكید بر استفاده از تمام نامداران تیم ملی و پشت خط گذاشتن جوانان تشنه تر نمی تواند بدون عاقبت باشد و بازی متوسط اسم و رسم دارها و فروغ كاظمیان در نیمه دوم اسنادی بر صحت این ادعا هستند.
اگر روز خوب كریمی و نكونام و هاشمیان نیست چه ایرادی دارد كه مثلا به شجاعی میدان بدهیم و از رجب زاده طلب یاری كنیم؟ كار خوب سید جلال حسینی در مسابقه نخست نشانه دیگری از اشتهای جوانانی است كه چون می خواهند خود را ثابت و احراز شایستگی كنند از هیچ كاری رویگردان نیستند.
● جولانگاه
برخی بازیكنان تشنه و جوان تر حتی در یك میدان مبتنی بر تجربه می توانند اسباب پیروزی شوند و دیدار امروز با چین می تواند جولانگاهی برای این مهم و عرضه قابلیت های پنهان مانده تیم ملی باشد. ما نیروها و نفراتی داریم كه در كمتر تیمی در آسیا یافت می شوند. آیا قدر آنها را می دانیم و روش استفاده از آنها را بلدیم؟ بخشی از جواب این سوال را مسابقه بعد از ظهر امروز با چین خواهد داد.

منبع : روزنامه اعتماد