سخنانی از فردوسی بزرگ

کسی که به آبادانی می کوشد جهان از او به نیکی یاد می کند .
□□□
آنکه آفریننده و با فر است در این جهان رنج های بسیار خواهد خورد .
□□□
از بزرگان تنها رنجهاست که باقی می ماند .
□□□
جایگاه پرستش گران کوهستان است .
□□□
آزادگان را کاهلی ، بنده می سازد .
□□□
فرمانرویانی که گوش به فرمان مردم دارند در زندگی جز رامش و آوای نوش نخواهند شنید .
□□□
کسی که بر جایگاه خویش منم زد بخت از وی روی بر خواهد تافت
□□□
خسروی بزرگتر ، بندگی بیشتر می خواهد .
□□□
ابلیس مانند نیکخواهان پیش می آید ، ابتدا عهد و پیمان می گیرد ، سپس راز می گوید .
□□□
آنگاه که هنر خوار می گردد جادو ارجمند می شود .
□□□
دیوان که فرمانروا و دست دراز شدند سخن از نیکی را هم باید مانند راز گفت .
□□□
جز مرگ را ، هیچ کسی از مادر نزاد .
□□□

http://muovafaghiat.blogsky.com

منبع : مطالب ارسال شده