سرقت بزرگ - THE SCORE

سال تولید : ۲۰۰۱
کشور تولیدکننده : آلمان و آمریکا
محصول : لی ریچ و گَری فاستر
کارگردان : فرانک آز
فیلمنامه‌نویس : اسکات مارشال، اسمیت لم‌دابز و کاریو سیلم، بر مبنای داستانی نوشتهٔ دانیل ا.تیلر و سیلم
فیلمبردار : راب هان
آهنگساز(موسیقی متن) : هوارد شور
هنرپیشگان : رابرت دنیرو، ادوارد نورتن، مارلون براندو، آنجلا بست، گری فارمر و جیمی هارولد
نوع فیلم : رنگی، ۱۲۴ دقیقه


̎نیک ولز̎ (دنیرو) سارقی است میان‌سال، که تخصص‌اش باز کردن گاوصندوق‌هاست. او که می‌خواهد از زندگی تبهکارانه کناره بگیرد، کلوب موسیقی جازش را می‌گردند و رابطهٔ خوبی با دوستش، ̎دایان̎ (بست) دارد. اما پیش از آن‌که ̎نیک̎ بتواند به رویاهایش جامهٔ عمل بپوشاند، ̎ماکس̎ (براندو)، مال‌خر و در واقع استاد و شریک تجاری‌اش او را تحت فشار قرار می‌دهد تا یک سرقت نهائی را هم برای او به انجام برساند. ̎ماکس̎، نقشهٔ سرقت از ادارهٔ گمرک مونرآل را کشیده و مرد نفوذی‌اش را هم در آن‌جا دارد ـ فردی به نام ̎جکی تِلر̎ (نورتن)، کلاهبرداری بااستعداد ولی غیرقابل پیش‌بینی که وانمود کرده دچار فلج مغزی است و موفق شده خود را لابه‌لای پرسنل نظافت آن‌جا جا بزند. او که از دخالت‌های ̎نیک̎ در کار ̎سرقتِ خودش̎ به خشم آمده، تهدید می‌کند که اگر قرار باشد از این عملیات کنار گذاشته شود، دست به خشونت خواهد زد. در این بین، هرچه به روز موعود نزدیک‌تر می‌شوند، احساس معذب بودن و ناراحتی ̎نیک̎ هم نسبت به این عملیات، بیشتر می‌شود؛ چراکه دو تا از شعارهای اساسی‌اش را در زمینهٔ دزدی زیر پا می‌گذارد: همیشه تنها کار کن و هیچ‌وقت هم در شهر خودت سرقتی انجام نده.
● عمدهٔ شهرت این فیلم آز به کنار هم قرار گرفتن سه غول از سه نسل بازیگری برمی‌گردد. سرقت بزرگ گردهم‌آئی براندو، دنیرو و نورتن است؛ بازیگرانی که خیلی‌ها اعتقاد دارند در میان هم‌نسل‌هایشان از بهترین‌ها بوده‌اند. فیلم اصلاً با چنین نگاهی ساخته شد و در این میان گزینش نهائی بازیگران بیش از همه به نفع نورتن تمام شد. فارغ از این بحث، سرقت بزرگ، داستانی ساده با یک پیچ نهائی ساده‌تر در پایان است و برای همین با وجود آن ویژگی‌ مهم، به فیلم مهمی تبدیل نمی‌شود. براندوی سال‌های آخر دیگر آن‌قدر سرحال نیست که بتواند در فصل‌های رویاروئی با سایر بازیگران خودی نشان بدهد و به نوعی صحنه را برای دنیرو و نورتن خالی می‌کند. این‌جا هم بازیگر جوان‌تر است که با توجه به فرصت پیش آمده، هنرنمائی می‌کند و در فصل‌های رویاروئی با دنیرو نه‌تنها مقابل او کم نمی‌آورد که در برخی فصل‌ها صحنه‌ را از آن خودش می‌کند. فیلم اثر متوسطی است که بیش از هر چیز نورتن‌اش به چشم می‌آید.