عراق؛ ویتنامی دیگر

جنگ ویتنام طولانی ترین جنگ تاریخ آمریكا بوده است. این جنگ نیز نظیر همان موضوعی آغاز شده بود كه امروزه برخی آن را سناریوی سلاح های كشتار جمعی صدام می نامند. و آن حمله به ناو آمریكا در خلیج «تانكین» بود. این موضوع بهانه ای شد برای آمریكا كه به ویتنام حمله كند، در حالیكه بعدها مشخص شد اصلاً حمله ای به ناو آمریكا صورت نگرفته بود!
«ادوارد كندی» سناتور دموكرات معتقد است عراق ویتنام «جرج بوش» است عراق و ویتنام با سی سال فاصله همچنان به موازات هم قرار گرفته اند درحالی كه رئیس جمهور و كنگره آمریكا بر سر راهبرد خروج از عراق با یكدیگر به مجادله پرداخته اند آیا با توجه به پایان جنگ ویتنام می توان به نحوه پایان حضور نیروهای آمریكایی در عراق نیز پی برد؟
دو جنگ ظاهراً هیچ شباهتی به یكدیگر ندارند اما توجیه هر دو جنگ بسیار به هم شبیه است در مورد ویتنام آمریكا می خواست امنیت خود را با دموكراتیك كردن كشوری كه مركز تهدید ایدئولوژی كمونیسم محسوب می شد تضمین كند و درباره عراق نیز همین كار را با مبارزه با آنچه اسلام گرایی افراطی نامیده می شود انجام می دهد.
اما در زمینه نظامی حضور آمریكا در عراق بسیار كم اهمیت تر است آمریكا تا ۵۸۰ هزار سرباز در ویتنام داشت در حالی كه در عراق ۱۵۶ هزار نیرو دارد تفاوت دیگر خدمت وظیفه اجباری است در دوران جنگ ویتنام سربازان آمریكایی جوانانی بودند كه به خدمت نظام وظیفه فرا خوانده می شدند اما امروزه سربازان نظامیان حرفه ای هستند.
شمار قربانیان نیز قابل مقایسه نیست در جنگ ویتنام طی ۱۰ سال ۵۸۰۰۰ آمریكایی كشته شدند اما در جنگ عراق در مدت چهار سال ۳۳۳۰ آمریكایی كشته شده اند اما به نظر می رسد در واشنگتن تاریخ تكرار می شود امروز هم مثل دیروز كنگره مكانی است كه در آن پایان جنگ شكل می گیرد و امروزه آهنگ آن بسیار سریع تر از دوره ویتنام است «رابرت دالك» مورخ آمریكایی در این باره می گوید با آنكه جنگ عراق در سایه جنگ ویتنام روی داده است اما شخصیت ها همان ها هستند «هنری كیسینجر» مردی كه منجر به توافق پاریس در سال ۱۹۷۳ شد، امروز مشاور كاخ سفید است به استثنای بوش و معاونش «چنی» سایر بازیگران جنگ عراق همه تجربه جنگ ویتنام را دارند. «جان مك كین» مدت پنج سال در هانوی اسیر بود. «جان وارنر» از مسئولان بلندپایه نیروی دریایی آن زمان بود و «جان مورتا» سرباز سابق بود كه پس از استعفای «نیكسون» نماینده مجلس شد.
همه این نمایندگان پارلمان امروزه به جنگ عراق به دید تجربه خود در ۳۰ سال پیش می نگرند اما همگی آنها درسهای مشابهی از تاریخ نگرفته اند جان مك كین و «چاك هاگل» هر دو سناتور جمهوریخواه هستند اولی خواهان تقویت نیروهای آمریكایی در عراق است و عقیده دارد اگر كنگره صبر كافی می داشت آمریكا در جنگ ویتنام پیروز می شد. دومی كه دوبار نشان افتخار زخمی های جنگی را دریافت كرده است عقیده دارد از هنگام جنگ ویتنام عراق خطرناك ترین اشتباه سیاست خارجی آمریكا بوده است.
به گفته «رابرت بریگام» نویسنده كتاب آیا عراق ویتنامی جدید است همان سناریو در قطعنامه اكتبر ۲۰۰۲ صورت گرفته است كه به بوش اجازه می دهد علیه عراق به زور متوسل شود كنگره به آن رای مثبت داد و سپس حمایت از آن به طور چشمگیری كاهش یافت و امروزه بسیاری از نمایندگان سابق ابراز تاسف می كنند كه به آن رای دادند.
در زمان جنگ ویتنام افكار عمومی بسیار دیرتر علیه جنگ قرار گرفت مدت زمانی طولانی افكار عمومی فریب دعوت به صبر و نطق های مختلف را درباره علایم تشویق كننده در صحنه خورده بود.
ژنرال «ویلیام وستمورلند» در نوامبر ۱۹۶۷ گفته بود ما واقعا پیشرفت می كنیم این در حالی است كه امروز بوش و كاندولیزا رایس وزیر خارجه اش نیز از نشانه های دلگرم كننده در بغداد از هنگام تقویت نیروها از ژانویه ۲۰۰۷ خبر داده اند جان وارنر ابراز تاسف كرده كه هنگامی كه در دولت نیكسون بوده است موضعی قاطع تر اتخاذ نكرده بود. سپس یك شبه یك سناریو موجب كاهش ۲۰ درصدی حمایت از جنگ ویتنام شده بود و آن حمله «تت» بود یكی از شب های ژانویه ۱۹۶۸ شورشیان شمالی همزمان به شصت مركز استان حمله كردند امریكایی ها متوجه شدند كه دربرآورد اوضاع اشتباه كرده اند ویتنامی ها خسارات سنگینی متحمل شده بودند اما پیروزی آنان بسیار قاطع بود «والتر كرانكیت» در اخبار تلویزیونی گفته بود چه شد من فكر می كردم در حال بردن جنگ هستیم!
از سوی دیگر در مورد عراق كاهش حمایت از جنگ دایم اما تدریجی بوده است پیروزی دموكرات ها در انتخابات پارلمانی ماه نوامبر به اضافه گزارش «بیكر همیلتون» موجب تسریع توجه افكار عمومی به اوضاع شد در حالی كه دموكرات ها محور تبلیغات خود را خروج از عراق قرار نداده بودند و فقط به فكر تغییر راهبرد بودند در برابر افكار عمومی قرار گرفتند كه دو سومشان خواهان بازگشت نیروها قبل از سال ۲۰۰۸ هستند.
كنگره آمریكا تاكنون هرگز پایان جنگی را بر دولت تحمیل نكرده است، معمولا نمایندگان پارلمان نمی خواهند مانعی در جنگ های روسای جمهور خود ایجاد كنند قانون «چرچ كوپر» در سال ۱۹۷۰ كه مانع حمله به كامبوج می شد نخستین تلاش برای محدود كردن قدرت قوه مجریه در زمینه سیاست های خارجی بود اما تنها ۹ سال پس از نخستین تحقیقات انتقادی كمیسیون خارجه سنا كه به طور مستقیم از تلویزیون پخش می شد و با فشار كاخ سفید پخش مستقیم آنها متوقف شد آخرین نیروهای امریكایی در سال ۱۹۷۵ از ویتنام خارج شدند.
كنگره كنونی تا آن مرحله هنوز نرسیده است «دیوید سیروتا» از نمایندگان پارلمان كه فعالانه در تلاش است حزب دموكرات مانع جنگ طلبی های بوش شود می گوید اكثر آمریكایی ها با این جنگ مخالفند دموكرات ها در كنگره در اكثریت هستند اما هنوز اكثر اعضای كنگره با جنگ مخالف نیستند.
در نهایت دموكرات ها مجوز جنگ سال ۲۰۰۲ را لغو نكردند آنان حتی با احتمال حمله به ایران نیز مخالفت نكردند.
ترس از پیامدهای عقب نشینی امروزه مثل دیروز مهمترین عاملی است كه مانع پایان دادن به جنگ می شود.
جانسون در سال ۱۹۶۷ گفته بود هرج و مرج در منطقه گسترش خواهد یافت بوش در سال ۲۰۰۷ گفته است كشتارهایی با ابعاد تصور نشدنی صورت خواهد گرفت جمهوریخواهان پیش بینی كرده اند در صورت خروج امریكایی ها از عراق فاجعه ای بدتر ازویتنام صورت خواهد گرفت.

منبع: لوموند

منبع : روزنامه کیهان