ایتالیایی ها و تجربه ای تکراری

«سیلویو برلوسکنی در اوج پختگی و در سن ۷۱ سالگی بار دیگر توانست پیروزی قاطعانه ای را در انتخابات اخیرایتالیا کسب کند. حزب وی به موجب این پیروزی توانست اکثریت کرسی ها را در سنا و پارلمان این کشور بدست آورد.» .
پس از پیروزی سیلویو برلوسکنی، نخست وزیر جدید ایتالیا در انتخابات عمومی اخیرا این کشور گمانه زنی های فراوانی در مورد علل پیروزی حزب برلوسکنی در محافل خبری و سیاسی ایتالیا و دنیا گزارش شد. مجله اکونومیست در گزارشی با عنوان «مردم ایتالیا شاید بار دیگر از انتخاب برلوسکنی پشیمان شوند» به بررسی علل این پیروزی و چالش های پیش روی وی پرداخته است. در این گزارش می خوانیم: «نشانه ای وجود دارد که دولت برلوسکنی می تواند برخلاف دولت پیشین این کشور دوام آورد. به رغم سیستم انتخاباتی عجیب و غریب موجود در ایتالیا که توسط خود برلوسکنی در سال ۲۰۰۶ بر این کشور تحمیل شد، ایتالیا ممکن است برای پنج سال یک دولت نسبتا با ثبات به خود ببیند. چرا پس از پیروزی های برلوسکنی در سالهای ۱۹۹۴ و ۲۰۰۱ بار دیگر ایتالیایی ها برای سومین مرتبه به وی رای دادند؟ سه جواب را می توان برای این سؤال مطرح کرد. مهمترین پاسخ به این سؤال می تواند ناامیدی مردم ایتالیا به دولت چپ میانه تحت رهبری رومانو پرودی باشد. پرودی هرگز نتوانست انتظارات مردم این کشور را برآورده کند و بدین ترتیب و با توجه به نارضایتی مردم از عملکرد دولت چپ میانه این کشور برلوسکنی توانست وارد معرکه شود و بار دیگر خود را به عنوان ناجی ایتالیا معرفی کند.» در ادامه این گزارش می خوانیم: «دومین عامل پیروزی برلوسکنی را می توان احاطه وی بر رسانه های ایتالیا دانست. برلوسکنی از طریق امپراطوری اش در عرصه رسانه های ایتالیا به اکثر تلویزیون های خصوصی این کشور احاطه دارد. حال نیز که وی در رأس دولت ایتالیا قرار دارد به طور غیر مستقیم کنترل تلویزیون دولت ایتالیا را نیز بر عهده خواهد گرفت.
بزرگترین چالشی که پیش روی برلوسکنی است این موضوع است که وی اقتصاد ایتالیا را سروسامان ببخشد. اوضاع نابسامان اقتصادی و تلاش وی برای بهبود این اوضاع دلیل سومی است که مردم ایتالیا در انتخابات اخیر این کشور حزب وی را به حزب چپ میانه ترجیح دادند.» در ادامه این گزارش آمده است: «مردم ایتالیا معتقدند که پرودی هیچ چیز برای آنها به ارمغان نیاورده است بجز افزایش مالیات ها. این مردم نگران اقتصاد کشورشان هستند. طی دو دهه گذشته ایتالیا بی چون و چرا بیمار اروپا لقب گرفته است. بر اساس اعلام تحلیلگران اقتصادی، در سال جاری و آتی اقتصاد ایتالیا فقط با رشد ۳/۰ درصدی روبرو خواهد شد که این رقم کمترین رشد در اتحادیه اروپا و در میان کشورهای عضو گروه هشت است. در سال جاری تولید ناخالص ملی ایتالیا پایین ترین از میانگین مورد قبول اتحادیه اروپا بوده است. در سال آینده نیز این رقم حتی به پایین تر از تولید ناخالص ملی یونان خواهد رسید. بدین ترتیب دولت برلوسکنی در راستای بهبود اوضاع اقتصادی ایتالیا با مشکلات فراوان روبرو است و به نظر می رسد درمان این بیماری سال ها به طول انجامد. دولت برلوسکنی، سنا و پارلمان ایتالیا این فرصت را دارند تا با ایجاد اصلاحاتی به مردم این کشور ثابت کنند که هنوز نیز اقدامات و برنامه های حزب راست میانه به رهبری برلوسکنی مثمر ثمر است. این در حالی است که شک و تردید هایی نیز در مورد معتبر بودن اصلاحات دولت تحت رهبری برلوسکنی وجود دارد.» در انتهای این گزارش آمده است: «برلوسکنی در این مقطع زمانی مطمئنا به وخیم بودن اوضاع اقتصادی ایتالیا واقف است. بدست آوردن اکثریت کرسی های سنا و پارلمان ایتالیا بدین معناست که برلوسکنی و حزبش دیگر بهانه ای برای به تعویق انداختن و اجرا نکردن اصلاحات در این کشور ندارند. این بزرگترین آموزن برای برلوسکنی خواهد بود.»
● بازگشت برلوسکنی
نیویورک تایمز نیز در تحلیلی آورده است: «غول رسانه ای عرصه سیاسی ایتالیا، سیلویو برلوسکنی، برای سومین دوره به عنوان نخست وزیر پا به معرکه سیاسی این کشور گذاشت. به عقیده بسیاری پیروزی برلوسکنی در این دوره به گذشته وی و دستاوردهایش در آن دوران باز می گردد یعنی شکوفایی اقتصادی و سیاسی و اکنون نیز وی با قول بهبود شرایط اقتصادی نابسامان این کشور و ایجاد رفاه برای مردم توانست آرای ایتالیایی ها را جلب کند.» گفته می شود دور شدن برلوسکنی از ائتلاف چپ میانه و پیشنهادهایش در مورد اخلاقیات و پرداختن به مسایل اقتصادی و پیشنهاد وی برای کاهش مالیات ها دلیل اصلی پیروزی وی نبوده است، بلکه این میلیاردر و غول رسانه ای و ورزشی مشارکتی جدی و قوی با پوپولیست ها و اتحادیه شمالی حامی مهاجران داشته است. این گزارش می افزاید: «به نظر می رسد برخی از شعارهای تبلیغاتی در انتخابات ایتالیا برگرفته از شعارهای تبلیغاتی کاندیداهای ریاست جمهوری آمریکا بوده است. اتحادیه شمالی تصویری شرم آور از یک مهاجر آمریکایی بسیار غمگین را به تصویر کشیده که در زیر آن نوشته شده آنها نمی توانند امر مهاجرت را قانونمند سازند همه مهاجران اکنون در اردوگاه زندگی می کنند، کمی به آنها بیندیشید. والتر ولترونی، شهردار سابق رم و از اپوزیسیون چپ میانه با بهره گیری از تبلیغات باراک اوباما، نامزد دموکرات انتخابات ریاست جمهوری آمریکا تا حدودی شعار « بله ما می توانیم» را پیشه خود ساخته بود. به هر حال به نظر می رسد ایتالیا مشکلات اساسی و واقعی دارد و تمامی طرف های انتخاباتی سعی کرده اند در تبلیغات خود از پرداختن به آنها طفره بروند. این مشکلات شامل عدم رقابت های جدی، کسری های مداوم بودجه، از بین رفتن سرویس های اولیه دولتی (ناپل در حال حاضر در زیر زباله های جمع آوری نشده از سطح این شهر مدفون می شود) ، فساد و بروکراسی که میزان غیر قابل باوری از زمان و پول هر نامزدی را هدر می دهد، است. ایتالیایی ها معمولاً به اندازه همسایگان خود کار می کنند اما آنچه در قبال این کار دریافت می کنند از لحاظ مالی بسیار پایین تر از همسایگانشان است. آنچه این کشور واقعا به آن نیاز دارد مقابله با کسانی است که مالیات پرداخت نمی کنند، سوبسیدهای توجیه ناپذیر عمومی، بی نظمی و بی قانونی و فساد جدی فرهنگی و سیاسی است. همه این مشکلات از مردی که زندگی شخصی و تجاری اش توجه بسیاری از دادستان ها را به خود جلب کرده اما تاکنون هیچ گونه اتهامی را علیه وی وارد نساخته، انتظارات زیادی را برانگیخته است. دو دوره اول نخست وزیری برلوسکنی بسیار ضعیف و ناخوشایند بودند. ایتالیا و مردمش اکنون و در این زمان از وی انتظار عملکردی بهتر و جدی تری دارند.»

منبع : روزنامه ابرار