شهرام کجایی؟

(خوب است هنگامی که این متن را می خوانید، موسیقی فیلم پدر خوانده را هم به یاد بیاورید.)سیسیل جزیره مافیایی هاست. نام خانوادگی شهرام هم جزایری است. ولی این دلیل نمی شود که شهرام به جزیره سیسیل رفته باشد. پدرخوانده های سیسیل، آدم های مرموزی هستند که ساعت های بیکاری را روی صندلی های راحتی می گذرانند و شب ها را در قمارخانه ها به عیاشی و قمار می گذرانند. اما شهرام این ویژگی ها را ندارد. چهره او شبیه آدم های مافیا نیست. او بیشتر شبیه آدم های تازه به دوران رسیده است که دچار خودشیفتگی عجیب و غریبی هستند. از نظر او «در این ممکلت یک آدم درست و حسابی پیدا نمی شود.»
حالا هم که فرار کرده لابد پیش خودش خیال می کند که همه مملکت را سرکار گذاشته است. او دوست دارد نشان دهد که یک پدیده منحصر به فرد است. یک مغز متفکر که می تواند همه را فریب دهد. درست مثل شخصیت های مرموز هالیوودی که کسی از کارشان سر در نمی آورد؛ مثلا به این جمله توجه کنید؛ از وکیلم گرفته تا همه آنهایی که مرا محاکمه اند می کنند، هیچی نمی فهمند و به راحتی می توان آنها را دور زد.
شهرام از این جمله ها زیاد دارد. مثلا یک جمله کلیشه ای اش این است که با فعالیت های اقتصادی اش ۵۲ هزار شغل ایجاد کرده است. شهرام دلش می خواهد به مردم بقبولاند که قدرش را در این مملکت ندانسته اند. او می خواهد به زبان بی زبانی بگوید که بیل گیتس ایران است، اما سیاسیون نگذاشته اند که شایستگی هایش را ثابت کند برای همین هم در آخرین جلسه دادگاهش قول داد که در صورت آزادی از یک کیلومتری سیاسیون هم عبور نکند.
حالا او به قول خود عمل کرده است و احتمالا کیلومترها با سیاسیون ایران فاصله دارد .خیلی ها گمان می کنند که او ممکن است حالا سراغ اپوزسیون خارج از کشور برود. شایعه هایی از این دست هم در روزنامه ها و سایت ها فراوان است. می گویند باید منتظر بود و دید که به همین زودی ها شهرام جزایری عرب به عنوان میهمان میزگرد صدای آمریکا ظاهر شود و از دستگاه قضائی ایران انتقاد کند. اینها البته همه شایعه است. شهرام نه سواد سیاسی درست و حسابی دارد و نه از همراهی با اپوزسیون خارج نشین سودی عایدش می شود. او اهل حساب و کتاب است.
برایش مهم است که پولش را کجا خرج می کند. مثل خیلی ها، چشمش به بودجه کنگره آمریکا برای کمک به اپوزسیون جمهوری اسلامی نیست. قوه قضائیه می گوید؛ دارایی های او با کسر بدهی اش ۶۰ میلیارد تومان است. بنابراین باید کم هوش باشد که پولش را به پای گروه های اپوزسیون بی بضاعت بریزد و شهرام مطمئنا آدم کم هوشی نیست .او راه پول در آوردن را یاد گرفته است.
به اندازه کافی هم پس انداز کرده است که از دردسرهای احتمالی خودش را رها کند. اگر فرضیه فرارش به خارج از کشور درست باشد، ممکن است چند وقت دیگر، فروشگاه های زنجیره ای را در کشورهای حاشیه خلیج فارس یا جایی دورتر دایر کند و سفارش آگهی اش را هم به تلویزیون های ماهواره ای فارسی زبان بدهد تا همه از حضور دوباره اش با خبر شوند.
اینها همه فرضیه هایی است که اکنون شاید خنده دار هم به نظر برسد، ولی شهرام عاشق این بود که نشان دهد کارش را بلد است. برای همین هم در جلسه آخر دادگاه با لحنی کنایه وار گفت؛ ایران کشوری است که اگر راهش را یاد بگیری بسیار خوب می توان ثروتمند شد و آنهایی که برای کسب درآمد به خارج از کشور می روند عقلشان کم است. البته اگر حالا کسی شهرام را پیدا کند و این جمله را به او یاد آوری کند احتمالا فرار خودش را استثنا می کند و مدعی می شود که فرارش مصداق فرار مغزهاست. ادعای او بیراه هم نیست. او استاد دور زدن راه های قانونی است.

مهدی تاجیک

منبع : روزنامه کارگزاران