۲۴ اردیبهشت ـ ۱۴ می ـ زمانی که سازمان ملل از صورت سازمان دول خارج نشود .....

در رابطه با سازمان ملل، در مه ۲۰۰۵ علاوه بر تعقیب و جستجوی اتهامات ارتكاب فساد در برنامه «نفت عراق و غذا برای مردم این کشور»، توجه رسانه ها به موضوع دیگری معطوف شده بود و آن، تدارك برگزاری شصتمین سالگرد ایجاد این سازمان بود که در آن سال برپا می شد. در این راستا، رسانه ها در سطح بین المللی ضمن تفسیر و نظر، خواستار دوباره نویسی كامل منشور ملل با تجدید نظر كامل در اركان سازمان و حتی اصلاح و نوسازی اعلامیه جهانی حقوق بشر شده بودند. آنها گسترش شورای امنیت و تغییرات جزیی دیگر از این دست را برای مسائل جهان امروز كافی نمی دانستند.
دیدیم که مراسم برگزار شد، سال ۲۰۰۵ به پایان رسید ولی تغییری در منشور و ارکان سازمان ملل داده نشد، بنا براین این سازمان با منشور مربوط به نخستین سال پس از پایان جنگ جهانی دوم و ادامه حربه «وتو» در دست فاتحان جنگ کارآیی لازم برای حل مسائل جهان امروز و حفظ حقوق انسان را نخواهد داشت.
نام رسمی: «سازمان ملل متحد» است، ولی روزنامه نگاران در زبان هایی كه این عنوان شامل سه كلمه است ترجیح می دهند كه واژه «متحد» را بكار نبرند (در زبان انگلیسی به صورت دو كلمه است: یونایتد نیشنز). قبلا كتابی نیز تحت عنوان «سازمان ملل نامتحد» انتشار یافته بود. چرا؟. زیرا كه برخی از متحدان غربی جنگ جهانی دوم در اواخر این جنگ به این فكر افتادند كه چه طرحی بریزند تا پس از پایان جنگ، دولتهای متحد آن روز را همچنان در كنار خود حفظ كنند و آسانترین راه را ایجاد سازمانی دائمی با عضویت آنها یافتند و طرح را به اطلاع متحدان رسانیدند كه پاره ای از آنها سمبولیك وار به آلمان و ژاپن اعلام جنگ داده بودند از جمله ایران ما، و نمایندگان این دولتها را در آوریل سال ۱۹۴۵ كه هنوز جنگ جهانی دوم ادامه داشت و سربازان روس داشتند برلن را محاصره می كردند به برگزاری نشستی دعوت كردند تا طرح را بررسی كنند كه بر پایه آن منشوری نوشته شود و پس از تصویب اركان، سازمان تاسیس شود و كار خود را آغاز كند. بنابراین، هدف اولیه، حفظ متحدان و كشورهایی بود كه یا با آلمان و ژاپن در جنگ بودند و یا این كه (خشك و خالی) به این دو كشور اعلان جنگ داده بودند و سایر ملل را شامل نمی شد و سازمانی یك جانبه بود. در نیمه دوم همین سال و پس از شكست آلمان و ژاپن، منشور ملل در چنین جوی تدوین و تصویب شد و با این كه آن را به همه ملل تعمیم دادند، قدرتی برای مجمع این ملل در نظر نگرفتند و اختیارات اجرایی را به شورای امنیت دادند كه در آن خودشان صاحب اختیار بوده اند (حق رد كردن یا وتو كردن داشته اند). شوروی را هم به این دلیل به سازمان ملل راه دادند كه در آن زمان از متحدان بود و به علاوه در آن سال از آن چنان توان نظامی برخوردار بود كه اگر اراده می كرد می توانست همه اروپا را تصرف كند و وسعت و موقع جغرافیایی آن طوری بود كه آمریكا با دو ـ سه بمب اتمی دیگر كه در اختیار داشت نمی توانست آسیب شدید به آن توان نظامی وارد سازد. «تاریخ تاریخ ملل» ثابت كرده است كه جو این سازمان و عملكرد آن در طول زمان همان بوده است كه طراحان فكر ایجاد آن در نظر داشتند. دیدیم این سازمان كه ظاهرا برای جلوگیری از جنگی دیگر ایجاد شده است، نتوانست از جنگهای اعراب و اسرائیلی ها، جنگ كره، جنگ ویتنام، جنگ قبرس، جنگ عراق با ایران، جنگهای دول تشكیل دهنده یوگوسلاوی، جنگ افغانستان، اشغال نظامی عراق و ... جلوگیری كند.
اوایل سال ۲۰۰۵ سخن از این بود كه در سپتامبر آن سال تغییراتی در شكل این سازمان داده شود تا دهان معترضین بسته شود، که دیدیم چنان نشد. در هر حال، با توجه به اوضاع کنونی جهان، روشن شدن فكر مردم و آگاهی از گذشته و مشكلات؛ تا زمانی كه اختیارات كامل به مجمع عمومی داده نشود و آراء در این مجمع برحسب جمعیت كشورها و یا تعبیه ضریب صورت نگیرد و سازمان ملل از صورت سازمان دول خارج نشود و علاوه بر تضمین صلح، وظایف تضمین رعایت حقوق بشر، رعایت عدالت، رعایت دمكراسی واقعی با توجه به خواست و فرهنگ ملتها، وظیفه نظارت بر انتخابات ملل، فقر زدایی و بیماری زدایی، تسهیلات رفت و آمد و دانش آموزی در سطح جهان، ایجاد دادگاههای مختلف بین المللی و وضع قوانین جهانی و ... به آن واگذار نشود از این سازمان ملل كاری ساخته نخواهد بود و همچنان مورد سوء استفاده برخی از قدرتها قرار خواهد داشت.

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز