حجازی همیشه حجازی خواهد ماند.

ساختن دروازه ای از طلا ، توری پر از مروارید رویای همیشگی مردان تنهایی است که به تنهایی بی رحمی یک میدان فوتبال را به دوش کشیده اند. حالا چرا از میان این همه (( قلعه چی )) فقط یک نفر آن قدر ممتاز میشود که به او بگویند (( بهترین دروازه بان تاریخ فوتبال ایران )) لابد به جز شانس و اقبال باید به دنبال لیاقتهای فردی رفت. مرور زندگی ناصرحجازی مرد شماره یک فوتبال ایران به عنوان بخشی از تاریخ فوتبال ایران نشان می دهد که چگونه شماره یک شده و شماره یک مانده است.
ورود مستررایکوف که همه او را به عنوان کاشف حجازی میشناسند لابد بخشی از شانسهای تاریخی حجازی بووده است، اما سماجت او برای ماندن در جمع برگزیدگان و روحیه بی نظیر برای زندگی در کنار غولهای آن دوره و دور ریختن حس (( خود کوچک بینی )) او را به جایی رسانده است که نامش احترام می آورد. زندگی ۵۹ساله ناصر حجازی مثل زندگی همه ما تلخ ، شیرین و قابل شنیدن است. مردی با روحیاتی عجیب که کمتر شبیه فوتبالیستهای این حوالی است. از شیک پوشی و توجه شخصی به مدل مو و لباس گرفته تا تحصیل در دانشکده عالی ترجمه.از یکرویی و ساده گی گرفته تا یکدندگی های شدید در مقابل کسانی که احساس کند قصد زور گویی دارند و پول ... اتهام بزرگی که سر زبان اطرافیان دوستان و رفقاست. حجازی میگوید فوتبال تنها حرفه من است و من ارزان کار نمیکنم .
یک درواز بان باتجربه مثل تمام تلخیهای زمین فوتبال او مرد زیان دیده ای است. چه در روزهایی که دروون دروازه ایستاد و چه در روزهایی که در کنار زمین از روی نیمکت اعصاب و حنجره را برای تیم و آرمان خود خرج میکرده ، ما او هرگز با این اتفاقات سازگاری نداشته است. با ناکامی با عقب نشینی و با ترس و همین خصیصه او را در میان همدوره ای ها و قبلی ها وبعدی ها متمایز میکند میل تهاجمی و جاه طلبی ورزشی افراطی و شخصیتی که از روزهای بزرگی درون دروازه نشات میگیرد او را تبدیل به یک مرد استثنایی کرده است. مردی که حق خود را ازاین فوتبال نگرفته است و شاید هم هرگز نگیرد. مردی به شدت محبوب هواداران که تمام اتفاقات برای حذف او از دل تماشاچی ها نتیجه نداده است
او ناصر حجازی است.
سالها پیش به میدان آمده و قصد دارد سالها بماند. او دوست ندارد مثل هم دورهای هایش از یاد برود. رای او به میدان رفتن و جنگیدن بیش از همه چیز می ارزد کشف بازیکن در تیمهای گمنام ، نتیجه گیری با مجمووعه های بدون ستاره ، تحول در رفتار بازیکنان یک تیم و به بزرگی رساندن تیمهایی که به خودی خود اندازه کوچکی دارند بخشی از دلبستگیهای اوست اما بزرگترین دلبستگی رنگ چشم نوازی است که برای او طعم عشق میدهد.ای عشق . . . ای عشق رنگ آبیت پیدا نیستتیمی که تماشایش از روی نیمکت او را دل گرم میکرد تیمی که هنوز شعله های بلندش خاکستر نشده است تمام دلبستگیهای او را شامل می شود. استقلال ، تیمی که او آن را تیم دوست داشتنی خود میداند و می گوید که مرد شماره یک همیشگی آنجاست . او ناصر حجازی است.

حسین کیانی نیا
www.nasserhejazi.coo.ir