اعتراف یک روزنامه صهیونیستی

روزنامه صهیونیستی هاآرتص در واكنش به سخنان دكتر محمود احمدی نژاد اعتراف كرد كه ایران توانایی تقویت جایگاه خویش را دارد و نگرانی خاصی از تحریم‏های اقتصادی یا نظامی ندارد متن كامل این مقاله كه در ندای قدس وابسته به جهاد اسلامی فلسطین، ترجمه شده است، در پی می‏آید: داده‏ها و اطلاعاتی كه در پی می‏آید می‏تواند به فهم دشواری اعمال تحریم‏های اقتصادی علیه ایران كمك كند:
در اوایل ۲۰۰۶ حجم مبادله بازرگانی بین ایران و چین حدود ۸ میلیارد دلار می‏رسید و تا پایان این سال حجم آن به ۱۰ میلیارد دلار خواهد رسید.
خط لوله انتقال گاز از ایران به هند ۱۰ میلیارد دلار هزینه در بر خواهد داشت و حجم زیادی از نیازمندی هند را از گاز تأمین خواهد كرد.
روسیه هم تا چندی دیگر آخرین مراحل عقد قرار داد یك میلیارد دلاری فروش سلاح به ایران را به پایان خواهد رساند.
افزایش قیمت نفت هم ایران را به یكی از كشورهای ثروتمند تبدیل كرده است كه می‏تواند مبالغ قراردادهایش را نقداً بپردازد و كشور را به سوی شكوفایی اقتصادی پیش ببرد.
رهبران این كشور معتقدند كه در وضعیت بسیار خوبی به سر می‏برند به نحوی كه می‏توانند پیشنهاد میانیجگرانه روسیه را در مورد پرونده هسته‏ای نادیده بگیرند. زیرا می‏تواند روی وتوی چین علیه هر نوع قطعنامه بین المللی كه منجر به تحریم ایران گردد، اعتماد كند.
در جبهه داخلی نیز ایران می‏تواند از آزادی عمل خویش لذت ببرد. انتخابات ریاست جمهوری توانست راهی را كه از سه سال پیش آغاز شده بود به پایان رساند. و محافظه كاران اكثریت در این كشور از شورای شهر گرفته تا قوه مقننه و مجریه را به دست گیرند.
با توجه به این قدرت ـ كه اصلاحگرایان در به وجود آمدن آن سهیم مقصر هستند ـ احمدی نژاد می‏تواند به راحتی اسرائیل و آمریكا را به باد ناسزا بگیرد، كوره‏های آدم سوزی را زیر سؤال ببرد، و پیشنهاد بازگشت یهودیان را به اروپا بدهد بدون آنكه این سخنان تأثیری در جایگاهش در ایران به وجود آورد.
در حقیقت رئیس جمهور ایران اكنون داخل چارچوبی از حكومت قرار گرفته كه رهبر انقلاب آنرا تعیین می‏كند.
جایگاه ایران از دید كشورهایی چون روسیه و چین كه صاحب حق وتو هستند و نیز از نگاه كشورهایی دیگر همچون ژاپن، هند و پاكستان كه از این حق برخوردار نیستند این حقیقت را به اثبات می‏رساند كه غرب از گزینه‏های حقیقی برای تهدید ایران و جلوگیری از دستیابی این كشور به تسلیحات اتمی نیست. و این تهدیدها چه حقیقی باشند و چه ساختگی راه به جایی نمی‏برند.
این طرز تلقی كاملاً واقعی است و تا زمانی كه سازمان‏های بین المللی مانند آژانس بین المللی انرژی اتمی و شورای امنیت سازمان ملل در دو نوع اتفاق نظر و تفاهم در مورد نحوه حل و فصل مسئله اتمی ایران محصور و گرفتار هستند راهی از پیش نخواهند برد.
یكی از دو تفاهم دور از ذهن باقی گذاردن رهبرد نظامی است، نبود یقین كامل در مورد تلاش‏های هسته‏ای ایران و درس گرفتن از جنگ علیه عراق مهمترین انگیزه‏ها و دلایل حامیان این نظریه هستند.
دومین تفاهم موجود در چارچوب حمایت چین و روسیه از ایران است زیرا با توجه به روابط ویژه اقتصادی تهران با این دو كشور نمی‏توان روزنه‏ای برای موفقیت تهدید به تحریم اقتصادی پیدا كرد.
البته در این چارچوب نباید تجربه آمریكا در استفاده و همكاری با ایران در آرام كردن اوضاع عراق برای فراهم كردن زمینه خروج خود از این كشور را فراموش كرد.
طی دو هفته گذشته زلمای خلیل زاد تلاش فراوانی برای یافتن یك مذاكره كننده ایرانی كرد اما نتوانست راهی به جایی برد و این خود نشان از احساس قدرتی است كه میان ایرانیان است.
اگر از تمامی این مسایل هم بگذریم تسلیحات اتمی ایران از نگاه اروپا، روسیه و چین تنها به عنوان ناقض توازن جهانی نگریسته می‏شود نه یك تهدید مستقیم و آنی.
این موضع دقیقاً در نقطه مقابل مواضع اسرائیل است كه از نقص و برهم خوردن توازن قوا چندان متأثر نمی‏گردد همانطور كه در مورد مسابقه تسلیحات اتمی هند و پاكستان متأثر نشد و اصولاً معاهده منع انتشار تسلیحات اتمی را امضا نكرده است، اما فعالیت‏های اتمی ایران را تهدید مستقیمی علیه خود و تنها علیه خود می‏داند.
اینجا علت دیگری هم برای پشت كردن جهان به خواست‏های اسرائیل وجود دارد، زیرا جامعه جهانی به پرونده اتمی ایران به عنوان یك مشكل تنها برای اسرائیل می‏نگرد، این حقیقت دشواری‏ها را برای بسیج جهانی مشترك علیه ایران افزایش می‏دهد، و هرگاه كه اسرائیل این مسئله را پیش كشید، پرداختن به مسئله ایران دورتر شد.
دام مضاعفی هم در این میان وجود دارد دام آمریكا كه برای دو شریكش روسیه و چین انداخته شده است و دام دوم دامی است كه اسرائیل برای قانع ساختن جهان در مورد تهدیدهای ایران با آن مواجه است كه هر دو به شكل جالبی به نفع ایران عمل می‏كنند.
به هر شكل باید گفت كه حتی اگر ایران واقعاً هم سلاح امتی تولید نكند بازهم خواهد توانست از آن به عنوان حربه‏ای تهدیدآمیز استفاده كرده و با تكیه بر اختلاف نظر افكار عمومی برای پیشبرد این راهبرد سود برد.

منبع : ماهنامه پاسدار اسلام