مهاجران جهنم

بعد از آغاز جنگ اخیر در عراق ، بیش از ۲.۵ میلیون نفراین کشور راترک کرده اند که بسیاری از آن ها در اردن و اطراف سکنی گزیده اند.
زندگی مهاجران درهمه جا در هر حال یک نوع جهنم به حساب می آید، ولی برای عراقی ها نوع خاصی از جهنم است. در دید بسیاری از اعراب اطراف، این عراقیهای مهاجر کسانی هستند که ورود آمریکا را خیر مقدم گفتند (چرا که بسیاری از این عراقی ها از خانواده های متوسط یا پولدار هستند), و در چنین وضعی، آن ها به صورت کسانی مشاهده میشوند که هرج و مرج را به این منطقه سوزان دعوت کرده اند.
در بسیاری از کشورها به آنها اجازه کار داده نمیشود و مجبورند که یه جوری زنده بمانند و گلیم خود را از آب وآتش بیرون بکشند یا با پس اندازهای تمام شدنی شان و یا به قول خودمان به "مهرو کرم غریبه های آشنا" روز را به شب برسانند. آنها دنیای خود را از دست داده اند، و زندگی در مهاجرتشان هم چیزی ً معادل زندگی نیست.
در حالی که مشکل عراق روز به روز داغ تر و بد تر میشه، یک نگاه به وضع مردم فلسطین پشت آدم را به لرزه در میاورد. مردمی که بیش ازپنجاه سال از خانه ی آباء و اجدادی خودشان محروم مانده اند – و هنوز هم نه اصلاحی در وضع شون دیده میشه و نه کمکی . از سال ۱۹۴۸ میلیونها فلسطینی در کشورهایی بیگانه زندگی میکنند که مال خودشان نیست و هنوز کلید های قدیمی زنگ زده ی درهایی را نگه داشته اند که دیگه وجود ندارند.
اکنون که آمریکا نقش گلادیاتورهای روم باستان را در عراق بازی میکند، و مملکت آنها را تبدیل به جولانگاه امپراطوریش کرده است، بدون شک بسیاری از مهاجران آواره ی عراقی گمان می کنند که سرنوشت آنها هم می تواند شبیه به برادران فلسطینیشان بشود– نسل ها دور از خانه و کاشانه. علیرغم آنچه سیاستمداران آمریکا و سیاست مداران سازمان ملل می گویند، مردم عراق تنها هستند و کمکی ندارند. شاید هم برای ده ها سال به همین منوال باقی بمانند.
آمریکا که ادعا میکند حمله و اشغال عراق " عملیات آزاد سازی عراقیها" بوده، دروازه های به اصطلاح " طلائی" سواحل خود را بروی آن ها تقریبا ً به طور کامل بسته نگه داشته است.
از ۲.۵ میلیون عراقی که الان در تبعید به سر میبرند، به حدود ۷۰۰ تائی اجازه ی سکونت در آمریکا داده شده است. بله ۷۰۰ نفر. برای مثال درسال ۲۰۰۷ تنها در حدود ۷۰ نفر اجازه ی ورود داده شده است. جایزه ی عراقی هایی که وعده های متجاوزین را باور کرده بودند، یعنی آنهایی که شتافتند تا به عنوان مترجم، یا طرفدار نیروهای متجاوز نقش ایفا کنند، اخراج از کشور آبا اجدادی شان بود- آن هم به کشورهایی که باید در آن با ریاضت و زیر نگاه شک و تحقیر و نفرت زندگی کنند.
حرص و طمع برای غارت منابع نفتی باعث نگهداشتن نیروهای آمریکایی در منطقه است- بدون اهمیت به مرگ چند تا آمریکائی و یا عراقی وگرنه ساختن بزرگترین پایگاه و سفارت آمریکا در عراق چه معنی دیگه ای میتواند داشته باشد، جز این که تصمیم دارند بمانند و سرنوشت عراقی هایی که در قدیمی ترین شهرهای کره زمین میزیسته اند ، به این خلاصه کنند که به حفره هایی جدید در عمق زمین پناه ببرند.

مومیا ابوجمال
برگردان: سهند امیری

منبع : پایگاه اطلاع‌رسانی فرهنگ توسعه