کهن ترین نمونهٔ قالی

کهن ترین نمونه قالی، فرش‌هایی است که در پازیریک به سال ۱۹۴۹ بدست آمده است. پازیریک، دره‌ای است در دامنهٔ تپه‌های نواحی شمالی کوهستان "آلتایی"، از نواحی جنوبی سیبری مرکزی و در ۷۹ کیلومتری مرز مغولستان خارجی، با ارتفاع نزدیک ۱۵۰۰ متر از سطح دریا. در بازدید از پازیریک بوسیله رودنکو، پنج مقبرهٔ بزرگ و نه مقبرهٔ کوچک کشف شد که ظاهرشان مانند تپه‌های سنگی بود. حفاری این مقبره‌ها که در روسیه "کورگان" نامیده می‌شوند، از اوایل قرن چهاردهم هجری شمسی آغاز شد و در طول بیست سال در چند نوبت ادامه یافت. به علت یخبندان درون مقبره‌ها، یخها را با کمک جریان آب گرم شکسته و خارج کردند تا بتوانند به وسایل درون گورها دسترسی پیدا کنند و معلوم شد که ساکنان این نواحی سَکایی‌های ایرانی‌تبار بوده‌اند. قالی پازیزیکدر این مقبره‌ها که مربوط به پادشاهان سکایی بوده است، اجساد مردگان در درون تابوتهای چوبی قرار داشت، بدن آغشته به مواد عطر آگین و سر رو به سوی مشرق بود. اتاقهای مقبره، چوبی بود و بدنهٔ درونی آنها با نمد پوشیده شده بود. از جمله این نمدها، نمد سفید رنگی بود که بر آن نقش شیری، با بدن انسان و نگارهٔ مرغان گوناگون دیده می شد. بر کف تابوت نمد دولا و روی آن قالیچهٔ پشمی گسترده بودند و بدن مرده روی قالیچه بود. در مقبرهٔ پنجم آثاری از صنعتِ بافندگیِ زمانِ هخامنشیان پیدا شد که از جمله دو فرش از گونهٔ قالیچه برای زین اسب (فرش غاشیه) است که اندازه یکی از آنها ۱/۸۳×۲ متر به کلفتی ۲ میلیمتر است با رنگ قرمز سیر، آبی، سبز، زرد کمرنگ و نارنجی که به جز بخش کوچکی از آن بقیه سالم مانده است. در این قالیچه که کُرک آن از پشت گره خورده و از سمت رو چیده و صاف شده است، به نوشته رودنکو در هر دسیمتر مربع ۳۶۰۰ گره به کار رفته است. نقشهٔ این فرش، در وسط عبارت است از چند ردیف نگاره چهار برگی به شیوهٔ گل و بوتهٔ آشوری و نقش حاشیه آن نیز ردیفی است از جانوران افسانه‌ای بالدار و پس از آن سوارکاران و گوزنها. بر اساس نوشتهٔ رودنکو، نگارهٔ اسبهای سوارکاران با آن گردن برگشته و پارچه‌ای که برسینه اسب است و گذاشتن قالیچه به جای زین، از ریزه‌کاریهای نقش، مانند شیوهٔ گره زدن دم اسب را، در تخت جمشید نیز می‌توان دید. همچنان نقش آنها که در کنار اسب راه می روند و جامهٔ کوتاه و شلوار تنگ پوشیده‌اند نیز در آنجا به چشم می‌خورد. این فرش را بر اساس برآوردهای رودنکو می‌توان متعلق به قرن چهارم یا پنجم پیش از میلاد دانست.
فرش دوم نیز قالیچه‌ای است که چند تکه شده و نقش آن چهار گوشه‌هایی است به رنگ قهوه‌ای روشن یا آبی با نقش چند زن هخامنشی در برابر آتشدان که نمونهٔ آن در مُهرهای عصر هخامنشی نیز دیده می‌شود. تار و پود این فرش از پشم و بافت آن دورو است. یعنی در هر سانتی متر مربع از یک سو ۲۲ گره و از سوی دیگر ۲۴ گره دارد و به این ترتیب نقش فرش از هر دو سو نمایان است. نمونهٔ دیگر هنر بافندگی دوره هخامنشی، تکه‌هایی از یک فرش دیگر ایران است که در موزهٔ هرمیتاژ پتروگراد نگهداری می‌شود. این تکه‌ها پیش از حفاری‌های درهٔ پازیریک، بوسیله هیأت کوزلف (Kozlov) از زیر یخبندان کوههای شمالی مغولستان واقع در"نویین اولا" (nuinula) در سیبری بدست آمده و تاریخ آن معادل آغاز تاریخ میلادی برآورد شده است. بافت آن محکم و از پشم کلفت و انبوه به رنگ آبی تیره است و به علت کوچک بودن تکه‌ها، نقش کلی فرش را نمی‌توان مشخص کرد.

منبع : مطالب ارسال شده