گزارش اپیدمیولوژی خودکشی موفق در استان مازندران در سال های ۷۰-۷۱

● سابقه و هدف:
خودکشی در زمره ده علت عمده مرگ و میر قرار دارد. شیوع خودکشی در کشورهای موسوم به کمربند خودکشی ۱۰-۲۵ درصدهزار نفر در سال است. بنابراین، با توجه به فقدان آمار مناسب، کلیه موارد مرگ به علت خودکشی از طریق دفاتر ویژه پزشکی قانونی و دادگستری مورد بررسی قرار گرفت.
● مواد و روش ها:
از ۲۶ مرکز پزشکی قانونی و مراکز وابسته به دادگستری استان با یک روش توصیفی و گذشته نگر اطلاعات لازم کسب گردید و با کمک روش های آماری (Chi-square) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
● نتایج:
شیوع خودکشی در سال ۷۰، ۹/۱ در صدهزار و در سال ۷۱، ۳/۲ در صدهزار بوده است. در این میان مبتلایان به بیماری های روانی و به خصوص گروه های سنی جوان و نوجوان، زنان و متاهلین، در خطر بیشتری قرار داشته اند. انتخاب روش های خطرناکی مثل خودسوزی و دارآویختگی و مسمومیت، بالاترین درصد مرگ و میر را به دنبال داشته اند.
● استنتاج:
خطر خودکشی در کشور جوانی مثل ایران با توجه به افزایش روزافزون جمعیت و وفور بحران هویتی در این گروه سنی از یک سو و مشکلات خاص جامعه رقابتی از سوی دیگر بایستی مد نظر قرار گیرد.
دادن اولویت به اطلاع رسانی مناسب به جامعه، بیماریابی همه جانبه و تاسیس و تجهیز مراکز درمانی مناسب از دیگر توصیه های این گزارش است.

امیرمسعود احمدی
محمود حاجی احمدی

منبع : پایگاه اطلاعات علمی