سیاه­مشـق­سایه

بس روزگار گشت و بهار و خزان گذشت
تو ماندی و گشادگی بی کرانه ات
توفان نوح هم نتوانست شعله کُشت
از آتش گداخته جاودانه ات
هوشنگ ابتهاج یکی از بزرگترین شعرای نامی معاصر کشورمان، در سال ۱۳۰۶ در شهرستان رشت به دنیا آمد. او پس از پایان تحصیلاتش به اتفاق خانواده به تهران آمد و در این شهر اقامت کرد. او در زمینه شعر نو،اشعار زیبایی سروده است و همچنین در انواع دیگر شعر نیز در سرودن غزل بسیار توانمند است و یکی از بهترین غزل سرایان معاصر ایران است. ابتهاج در نخستین اثرش که به نام «نخستین نغمه ها» بود، بیشتر تحت تأثیر حافظ قرار گرفته و از شیوه او پیروی کرده است، اما در آثار بعدی خود بیشتر توانسته خصوصیات ذوقی و سلیقه شخصی را نشان دهد. هر چند او در سرودن همه نوع شعر از توانایی خاصی برخوردار است اما غزلیاتش شور و حال و هوای دیگری دارد. هوشنگ ابتهاج از شاعرانی است که در مجامع ادبی کمتر دیده می شود. چون او شاعری عزلت­خواه و گوشه گیر است. مفهوم بیشتر اشعارش متوجه مردم و اجتماع می باشد. آثار او عبارت اند از: نخستین نغمه ها، سراب، سیاه مشق، شبگیر، زمین، چند برگ از یلدا. به تازگی مجموعه شعر «تاسیان» توسط نشر کارنامه منتشر شده است. این شاعر توانا در دهه های ۵۰ و ۶۰ با هنرمندانی چون محمد رضا لطفی و محمد رضا شجریان همکاری داشته است. هـ. الف. سایه، تخلص شعری اوست.
ای مادر، ای زمین
امروز این منم که ستایشگر توام
از توست ریشه و خون و خروش من
فرزند حق گزار تو و شاکر توام

منبع : زیست نامه