پلزنت‌ویل - PLEASANTVILLE

سال تولید : ۱۹۹۷
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : رابرت جان دگاس، جان کیلیک، استیون سودربرگ و گاری راس
کارگردان : راس
فیلمنامه‌نویس : راس
فیلمبردار : جان لیندلی
آهنگساز(موسیقی متن) : رندی نیومن
هنرپیشگان : توبی مگوایر، ریس ویدرسپون، ویلیام ه. میسی، جون آلن، جف دانیلز، جوزپه اندروز، جنی لوئیس و جین کاچمارک
نوع فیلم : سیاه و سفید و رنگی، ۱۲۴ دقیقه


̎پلزنت‌ویل̎ یک مجموعهٔ موفق و شاد تلویزیونی در دههٔ ۱۹۵۰ است که دوباره در دههٔ ۱۹۹۰ از یکی از کانال‌های کابلی پخش می‌شود. یک پسر جوان، ̎دیوید واگنر̎ (مگوایر) به‌طور عجیبی به این مجموعه علاقه‌مند می‌شود؛ او که با مادر طلاق‌گرفته‌اش (کاچمارک) زندگی می‌کند گاهی اوقات با خواهر دوقلوی خود، ̎جنیفر̎ (ویدرسپون) دعوا می‌کند زیرا درست هنگام پخش مجموعهٔ ̎پلزنت‌ویل̎، ̎جنیفر̎ می‌خواهد MTV تماشا کند. یک روز جدال بر سر ̎ریموت کنترل̎ منجر به شکسته شدن آن می‌شود. یک تعمیرکار عجیب و غریب تلویزیون، یک ریموت کنترل مدرن به آن دو می‌دهد. ̎دیوید̎ و ̎جنیفر̎ وقتی می‌خواهند با آن کانال عوض کنند، ̎وارد̎ مجموعهٔ ̎پلزنت‌ویل̎ می‌شوند و حالا پدر و مادر آن دو در مجموعه، ̎جرج پارکر̎ (میسی) و ̎بتی̎ (آلن) هستند. خواهر و برادر جوان مثل خواهر و برادر داخل مجموعه در یک دنیای سیاه و سفید زندگی می‌کنند: زنان و مردان میلی به یکدیگر ندارند؛ هوا همیشه معتدل است؛ زندگی لذت‌بخش است؛ حمام‌ها توالت ندارند و تیم بسکتبال مدرسه همیشه برنده می‌شود. ̎دیوید̎ از زندگی در ̎پلزنت‌ویل̎ احساس لذت می‌کند و خود را با آن هماهنگ می‌بیند اما ̎جنیفر̎ با روحیات دههٔ ۱۹۹۰ خود، نمی‌تواند فضای دههٔ ۱۹۵۰ را تحمل کند. خیلی زود امیال سرخورده خودنمائی می‌کنند و تعادل زندگی در ̎پلزنت‌ویل̎ به هم می‌خورد. مردم تغییرات عجیب و غریب فوق‌العاده‌ای را در زندگی‌شان احساس می‌کنند؛ اما با این همه جنبه‌هائی تاریک هم در زندگی‌شان آشکار می‌شود...
● پلزنت‌ویل از فیلم‌های پست‌مدرنیستی باب روز اما نسبتاً موفق سال‌های پایانی دههٔ ۱۹۹۰ است. ستایشی از دنیای مجازی و رویائی، چیزی‌که هالیوود نزدیک به یک قرن در تولید آن نقش اصلی را داشته است. فیلم تصویری آرمانی از گذشته و جهان شهرستان کوچک آمریکائی، به همان سبکی که بازگشت به آینده‌ها ارائه کرده بودند، نمایش می‌دهد؛ جهانی که دیوید لینچ خیلی زود در میانه‌های دههٔ ۱۹۸۰، اضمحلال آرمانی بودن آن را در قالب مخمل آبی‌رنگ (۱۹۸۶) دست انداخته بود. با این‌حال راس که با فیلم‌نامهٔ آدم بزرگ (پنی مارشال، ۱۹۸۸) نشان داده بود مثل استیون اسپیلبرگ و رابرت زمکیس تنها را تسکین و تسلای انسان جدید را در پناه بردن به فانتزی‌های کودکان و نوجوانانه می‌داند، در پلزنت‌ویل هم همین مسکل را تجویز می‌کند.