خلوت انس

گاهی که تنهایی، آینه برمی‏داری و به چهره خویش می‏نگری، تا نیک و بد و زشت وزیبای آن را ببینی.
خلوت با خویش، برای شناخت «خود»! شاید در حضور جمع، شرم کنی، ولی درتنهایی، خجالت و شرمی نیست، چون نگاه و مراقبتی نیست، جز همان که نگاهش همه جاهست و مراقبتش دائمی است.
ماه رمضان، به نوعی فصل محاسبه است.
«محاسبه‏» و «مراقبه‏» هم یک آینه است، اما ... پیش چهره جانت و در برابرروحت! و ... شاید در حضور جمع و در ازدحام روز مره‏گی نتوانی و مجالی نیابی تااز خودت حساب بکشی.
اینجا هم خلوت و تنهایی و فراغت، چاره‏ساز است.
لحظات سرشار از برکات و معنویات رمضان از همین فراغتهای مطلوب و دوست داشتنی‏است.
فرصت‏خلوت با خویش و خداست، ساعات حضورو در مجلس «مراقبه‏» و «محاسبه‏»است، موعد امتحان اخلاص است، فرصتی است تا «دفتر دل‏» را بگشایی و «کتاب عمل‏»را بازخوانی کنی.
تو که می‏گفتی: مجال و حالی نیست، گرفتاریها و مشکلات و ...
فرصتی برای «رسیدن به خود» نمی‏گذارد، اینک، این همان مجال و فرصت ناب! توباید آموخته و تمرین کرده باشی، «تنهایی در جمع‏» را، «خلوت‏» در «ازدحام‏»را، «سکوت در هیاهو» را، رمضان چیست و تو در کجای این «قطعه‏ای از بهشت‏»قرار داری که موهبت‏خدا برای زمینیان است؟
با کدام دعوت به این ضیافت آمده‏ای؟
سر کدام سفره و مائده معنوی نشسته‏ای و فیض حضورت و بهره آمدنت چیست؟
این نیز نوعی محاسبه و حساب کشیدن از خویش را می‏طلبد.
سر سفره ضیافت الهی نشسته‏ای.
سحرهای پر برکت، افطارهای پرمعنویت، شبهای دعای افتتاح و کمیل، جلسات دعا وترتیل و تلاوت و تواشیح، حالات پرجذبه انس با قرآن و مفاتیح، تهجد و سحرخیزی وچشمان بیدار قبل از فجر دعاهای روزانه، همه و همه مائده‏های آسمانی این «شهرالله‏» است و تو را فرا خوانده‏اند، تا به قدر تشنگی و توان و در حد ظرفیت وجودی‏از این «چشمه رحمت‏» بنوشی و از «جان جامه تقوا» بپوشی و در راه عبودیت‏خدابکوشی.
اینک که آمده‏ای و مهمان این بزم حضوری، وقت تنگ و مجال گذرا را باید مغتنم‏شمرد.
با چه آمده‏ای و با چه بازمی‏گردی؟
و کدام تغییر حالت و خصلت و عادت را از این «ماده خودسازی‏» به ارمغان خواهی‏برد؟
خودمانی بودن با خدا هم موهبتی است! کسی نیست که بشنود، خودت هستی و خدایت.
با خودت صمیمی باش، یک‏رو و خودمانی و بی‏پرده.
کمی در کوچه پس کوچه‏های روح خویش بگرد.
لحظاتی «کارنامه‏» خود را مرور کن، چه می‏بینی؟...
نقاط روشن آن بیشتر است، یا نقاط تیره‏اش؟
«حسنات‏» و «سیئات‏»، چه نسبتی با هم دارند؟
ماهها انتظار می‏کشیدی که باز هم «ماه خدا» فرا رسد و دست نیاز و پای طلب،به این آستان و این سوی، برآوری و بکشی.
برای فرا رسیدن دوباره «شبهای قدر» لحظه‏شماری می‏کردی.
هنوز لذت اشک ریختن‏ها و نالیدن‏ها و تضرعهای شبهای «احیاء» در کام جانت‏باقی‏است و طراوت معنویت‏بار آن همخوانی و همنالی با انبوه خداجویان عاشق و صادق،هنوز هم چون نسیمی خوشبوی، فضای جانت را معطر ساخته است.
بنا بود در رمضان گذشته، آمرزیده شوی و «غفران الهی‏» را چون مدالی بر گردن‏بیاویزی، اما چه شد؟
امسال، رمضان همان حال و هوای معنوی را دارد.
رحمت الهی همیشه جاری و ساری است، اگر کوتاهی است، از ماست. «گر گدا کاهل‏بود، تقصیر صاحبخانه چیست؟» آن اشکها و ناله‏ها چه شد و کجا رفت؟
تنها برای آن چند «شب قدر» نبود.
قرار نبود که آن گریه‏ها و تضرعها و از عمق جان به درگاه خدا نالیدن‏ها و خودرا حقیر و فقیر و مسکین و نیازمند دیدن و دانستن‏ها مخصوص «شبهای احیا» باشد ودر فضای مسجد و مصلا جا بماند.
امسال هم، قرار نیست که تاملات رمضان را، شبهای سرنوشت‏ساز قدر را، لحظات‏نورانی و عرفانی سحر را، حالات خوش جلسات دعا و قرآن را، حضور قلب نماز شب ونوافل را در ماه رمضان جا بگذاری و باز هم عریان از این همه جامه‏های بهشتی،وارد شوال شوی.
● پس «عید فطر» برای چیست؟
آنچه عیدی خواهی گرفت، باید در طول سال و همه عمر، همراه داشته باشی، خرجش‏نکنی، جایی جا نگذاری، گم نکنی، از دستت نگیرند ...
راستی ... سوغاتت در این سفر معنوی به «شهر الله‏» چیست؟
باری ... آینه بردار، کمی در خویش بنگر، در خلوت خویش، با خودت صمیمی باش.
کیستی، کجایی؟ چه می‏کنی؟ چه داری؟
رمضان را مفت از کف مده!

رضا ساعی شاهی