براندوی جوان

مارلون براندوی جوان در سال ۱۹۵۰ در مصاحبه مطبوعاتی پس از نمایش فیلم مردان. هنوز هیچ کدام از شاهکارهای بازیگری اش به نمایش درنیامده اند. نه پرتره جذاب و وحشی اش از استنلی کووالسکی در اتوبوسی به نام هوس و نه آن لمپن متزلزل فیلم در بارانداز. در اینجا او بازیگر جوان و گمنامی است که تازه چشم های هالیوود را به سمت خود جلب کرده است. به سمت مغناطیسی که در چشمان و لحن صدایش وجود دارد.
در دورانی که به نظر می رسید سینمای امریکا نسل ایده آلی از بازیگران سینمایی را تربیت کرده و هاله بازی تئاتری که در طول دهه ۳۰ بر این سینما سایه افکنده بود، دیگر از بین رفته است، موج جدید بازیگرانی که از تئاتر آمده بودند سینمای امریکا را با خود برد. مارلون براندو و پس از او جیمز دین و پل نیومن و جک نیکلسون و رابرت دونیرو و آل پاچینو و داستین هافمن نوابغ مسلم بازیگری که ایفای نقش را به پروسه یی زجرآور تبدیل کردند. هر نقش برای آنها همچون زادن یک موجود زنده بود و آنها درد این زایمان هنری را به سخت ترین شکل ممکن تحمل می کردند. این واقعیتی است که بزرگان سینمای کلاسیک امریکا هیچ وقت رغبتی به استفاده از این نوابغ بازیگری در فیلم هایشان نداشتند. هاوکس و فورد و وایلدر و ولز و هیچکاک و کیوکر و... شکل دیگری از بازیگری را می پسندیدند،اما مقاومت آنها بیهوده بود. سینما در دهه ۷۰ به طور کامل تسلیم شاگردان استلاآدلر، لی استراسبرگ و الیا کازان شد.

منبع : روزنامه اعتماد