مبارزه در سکوت

● زندگی خانوادگی با سرطان
بی تردید اداره كردن امور منزلی كه در آن یك بیمار مبتلا به سرطان زندگی می كند كار چندان راحتی نیست. تقبل مسوولیت ها و نقش های مختلف در آن واحد می تواند سلامت روانی پدر و یا همه اعضای خانواده و گاه اطرافیان را به خطر اندازد. در اروپا و امریكا برخی خانواده ها از پیشاهنگان كمك می گیرند اما متاسفانه چنین نیروهای داوطلبی در جامعه ما حضور ندارند. به طور كلی بر حسب فرهنگ جامعه، از هر كس كه در این زمینه می تواند مفید و مثمرثمر باشد، می توان كمك خواست.
اجازه دهید هر كس در كاری كه قادر به انجام آن است مشاركت داشته باشد و وظایفی را به افراد محول نمایید كه توانایی انجام آن را دارند. هزینه اقتصادی لازم جهت استخدام نیروهای مورد نیازتان را با زیان ناشی از تنها به دوش كشیدن بارهای فیزیكی و روانی مقایسه كنید. همواره به خاطر داشته باشید كه خانواده یك كل واحد به حساب می آید، در صورتی كه خانواده در فشار زیاد كارها و تحمل بارهای فراوان قرار گیرد، فرد مبتلا به سرطان نیز اذیت خواهد شد.
در یك تحقیق علمی چند نمونه از مشكلات خانواده بیماران سرطانی برشمرده شده كه بیان آنها در این جا خالی از فایده نیست:
وابستگان بیماران سرطانی اجازه، حق و مسوولیت دارند كه به مشكلات خود نیز توجه داشته باشند. گاهی ممكن است كسی آنها را متهم به خودخواهی كند ولی آنها باید آنچه را كه برای حفظ سلامت و آرامش روانی خود لازم است انجام دهند، زیرا كه در این صورت به گونه بهتری می توانند نیازهای بیمار را برآورده سازند و از وی پرستاری كنند.
هر فرد دارای نیازهای متفاوتی است كه این نیازها باید برآورده شوند. بدیهی است چنانچه اطرافیان بیمار در سلامت و خشنودی به سر برند بیمار نیز از این نعمت سود خواهد برد. گاهی لازم است كه اطرافیان بیمار برای نگهداری وی از خارج كمك بگیرند، حتی اگر بیمار به این مساله اعتراض كند. آنها باید در صورت لزوم این كار را انجام دهند چرا كه این حق را دارند كه محدودیت های توان و تحمل خود را ارزیابی نموده و در موارد نیاز یك همكار به خدمت بگمارند.
در صورتی كه احیانا بیمار سعی كند از بیماری خود به عنوان یك سلاح استفاده كند، اطرافیان این اجازه را دارند كه توقعات بی مورد او را نادیده بگیرند و فقط انتظارات معقول و منطقی وی را برآورده سازند. اگر اطرافیان بیمار سرطانی به نیازهای خود و احتیاجات بیمار، به یك اندازه اهمیت دهند، فشار ناشی از بیماری به حداقل خواهد رسید.
افزایش فشارها و تغییر مسوولیت ها به دنبال ابتلای یكی از اعضای خانواده به سرطان خواه ناخواه پیش می آید و فرق نمی كند كه بیمار چه كسی باشد ( همسر، فرزند، پدر و مادر یا یكی از دوستان). هر یك از اعضای خانواده باید به موازات توجه به خواسته ها و نیازهای بیمار، به نیازهای حیاتی خود نیز توجه داشته باشند.
بچه ها معنای سرطان را نمی فهمند
هنگام ابتلای یكی از والدین به سرطان، ممكن است بچه ها درباره مبارزه و یا كنار آمدن با این حالت دچار مشكل شوند. مادر یا پدر از خانه رفته باشد( به بیمارستانی كیلومترها دورتر از خانه) یا در خانه بستری باشد، یا به وضوح دچار درد و ناراحتی باشد و یا شكل ظاهری وی كاملا تغییر كرده باشد. با وجود این مسایل، اغلب از بچه ها خواسته می شود كه كاملا خوب رفتار كنند و منضبط باشند. مثلا به آنها گفته می شود كه آهسته بازی كنید، یا تكالیف بیش از حد به آنها داده می شود یا از آنها خواسته می شود كه موقعیت دیگران را كه فراتر از درك سنی آنهاست درك كنند. این امكان هست كه بچه ها از كاهش توجهی كه به آنها می شود برنجند.
بعضی بچه ها احساس می كنند كه به زودی پدر، یا مادرشان را از دست می دهند و از این مساله دچار ترس، تشویش و نگرانی می شوند و حتی بعضی صحنه مرگ پدر و مادر را تجسم می كنند. برخی از بچه هایی كه تا دیروز مستقل و اعتماد به نفس بالایی داشته اند اكنون هنگام ترك خانه یا دوری از بزرگترشان دچار اضطراب می شوند. چنانچه كودك احساس كند از توجه به وی كاسته شده، كمتر انضباط را رعایت می كند.
راه حل: اگر یكی از بستگان یا دوستان مورد علاقه بچه ها بتواند وقت بیشتری را صرف توجه به آنها كند، كمك موثری در ایجاد خشونت، اطمینان، مهربانی، راهنمایی و انضباط بچه ها خواهد كرد. رفتن به پارك، قدم زدن در باغ وحش و نظایر آن مهم هستند همین طور كمك در انجام تكالیف منزل و بازی كردن با بچه ها.
اگر كوشش شما در راه ایجاد حمایت روانی و اطمینان بخشی به بچه ها نتیجه بخش نباشد، مشورت با یك فرد متخصص در زمینه اطفال یا صحبت كردن بچه ها و والدین با یكدیگر می تواند مفید باشد.

منبع : روزنامه جوان