تیم ملی و راه پیش روگوی و میدان برای دایی

راه یابی ایران به مرحله نهایی مسابقات انتخابی جام جهانی فوتبال ۲۰۱۰ در قاره آسیا بابی تازه را در فوتبال کشورمان گشوده و طیفی تازه از مسئولیت ها برای ما به وجود آورده است . آیا برای چنین امری آماده ایم؟
در حالی که بازی یکشنبه آینده (۲ تیرماه) با کویت به مسابقه ای تشریفاتی بدل شده و رویارویی سوریه با امارات دیگر تیم صعود کننده از گروه پنجم آسیا را معرفی خواهد کرد، ایران باید از حالا به روزهایی دیگر و مهم تر بیاندیشد؛ به روزهایی که تقابل با دیگر تیم های برگزیده مرحله سوم انتخابی قاره کهن، ساعات پررونق و حساسی را برای فوتبال ما رقم خواهد زد و برای چنان روزهایی باید باهوش بود و برنامه داشت.
دو پیروزی متوالی در زمین تیم های امارات و سوریه این واقعیت را از یاد برد که ما در هر دو دیدار خوش اقبال بودیم و شاید رقبای ما در درجه اول مغلوب بد اقبالی خویش شدند. در دیدار با امارات اگر حریف ما از فرصت های خود سود می جست، تساوی کمترین نتیجه ای بود که به دست می آورد و در دیدار اخیر با سوریه چنانچه میزبان از دو سه فرصت عالی گلزنی اش در نیمه نخست استفاده می کرد، بسیار بعید بود که تیم ما بتواند در نیمه دوم نتیجه را برگرداند.
با نگاهی وسیع تر باید اذعان داشت حتی تساوی خانگی بهمن ماه سال پیش با سوریه باخوش اقبالی ها و درخشش رحمتی درون دروازه حاصل آمد و گرنه آنجا هم دچار مشکل می شدیم. شاید هر ناظر بی طرفی این را هم تایید کند که در دیدار رفت با امارات این اشتباه داور مسابقه بود که اجازه نداد امارات صاحب پنالتی شود وگرنه کاری که هادی عقیلی با مهاجم مطرح و فنی تیم امارات (اسماعیل مطر) صورت داد، مجازات و تعبیری جز این نمی توانست داشته باشد.
با این که سالها گفته ایم برخی داوران خارجی در حق فوتبال ایران ظلم کرده و فرصت های خوبی را از ما گرفته اند، انگار این بار برعکس بود و تو گویی داوران بیشتر با تیم های رقیب ما سر ناسازگاری داشتند.
● منصف باشیم
مجموعه وسایل فوق به ما می گوید که بهانه های قدیمی و تکراری برای توجیه ضعف های ما در دور رفت مسابقات و نتایجی که در آن زمان گرفتیم، نمی تواند منطقی باشد و بهتر است منصف باشیم و ضعف های فنی خود را ببینیم و برای حل و رفع آن به طور جدی وارد صحنه شویم.
اصولا تیم هایی که از مراحل نخست مقدماتی جام های جهانی و یا رقابت هایی از این دست عبور می کنند و پای به مرحله نهایی می گذارند، درسی که می گیرند باید همین نکته و لزوم افزودن بر تلاش شان برای رفع ضعف ها باشد و فقط درسایه این تاکتیک و طرز نگرش است که می توان در مراحل سخت تر نیز به پیروزی رسید.
دایی یک حسن و یک عیب عمده دارد؛ حسن او رویکرد به جوانان و اعتماد کردن به آنها و به تبع آن بهره بردن گسترده از بهره های پرشمار این سیاست است و عیب او گوش نسپردن به حرف های کسانی است که می خواهند معایب برخی سیستم های او را گوشزد کنند و دشمن تلقی کردن آنها است. مربی خوب کسی است که تمام افکار و ایده ها را بشنود و قوه تحمل همه آنها را داشته باشد و فقط نخواهد که آنها را نفی و مطرح کنندگان این ایده ها را دفع کند. مربی برتر فردی است که انواع ایده های تاکتیکی را مطالعه و مطرح کنندگان آنها را تحمل کند و بر اساس آنها گزینش و اقدام نماید و اضافه بر آن توان و تحمل کار کردن با بزرگان و نامداران را داشته باشد.
● فاقد انعطاف
شواهد امر به ما می گوید دایی در مورد دوم ضعیف و فاقد انعطاف لازم است و به محض شنیدن هر نظریه ای که ایده های او را نفی کند بنا را بر انکار آن می گذارد و عدم رویکرد او به نامدارانی مثل رضایی، هاشمیان، کریمی و مهدوی کیا هر چند در هفته های اخیر بهانه هایی مثل مصدومیت آنها داشته اما حقیقت آن است که دایی کار کردن با آدم های کم نام و نشان تر را ترجیح می دهد و لابد بر این ایده ها است که آنها تاکتیک پذیرتر هستند.
بر دایی است که در مرحله نهایی انتخابی جام جهانی در قاره آسیا در درجه اول کادر فنی فعلی تیم را تقویت کند و در درجه دوم از رویکرد به برخی لژیونرهای پرتجربه غافل نماند و سوم زمینه تعامل را با هر کسی که می تواند به تیم ملی یاری برساند، فراهم آورد و پای گفتگوی دیگران بنشیند و تیمی را بسازد که ادغامی عالی از پرتجربه ها و جوان ترها باشد.برنامه های جوان گرایی دایی که مهره هایی چون علیرضا رضایی، را به تیم ملی بخشیده، البته مفید است اما کافی و کامل نیست و باید افکار پخته تر و ابزار دیگری ضمیمه آن شود. این گوی و میدان برای دایی.

منبع : روزنامه جوان