اینترناسیونال ،قدرت دوم میلان

تاریخچه باشگاه اینترناسیونال میلان
۱۹۰۸
در سال های ابتدایی قرن بیستم هیچ بازی دربی در شهر میلان وجود نداشت، در حقیقت تنها باشگاه کریکت و فوتبال میلان (در حال حاضر ا سی میلان) وجود داشت، اما در تاریخ نهم مارس ۱۹۰۸ تیمی تشکیل شد که به دلیل آن که تمام خارجیان حق داشتند در آن بازی کنند نام آن را اینترناسیونال(بین المللی) نهادند. نخستین کاپیتان این تیم یک سوئیسی بود به نام هرنست مانکتی. رنگ های باشگاه، طلایی، آبی و مشکی بودند که تا به امروز نیز پابرجا هستند.
۱۹۱۰
اینتر برای نخستین بار فاتح لیگ ایتالیا شد. کاپیتان تیم قهرمان یعنی ویرجیلیو فوساتی در جنگ جهانی اول جان خود را از دست داد اما اینتر بدون او باز هم در ۱۹۲۰ قهرمان ایتالیا شد.
۱۹۳۰
در طول دوران فاشیستی، اینتر به ناچار با باشگاه میلانزه یونیون اسپورتیوو ادغام شد و سومین اسکودتو را فتح کرد. در آن زمان جوزپه مه آتزای افسانه ای در این تیم حضور داشت که به جز این جام به همراه تیم ملی ایتالیا فاتح جام جهانی ۱۹۳۴ ایتالیا شد. دو سال بعد فروسی و لوکاتلی به همراه تیم ملی المپیک ایتالیا مدال طلای المپیک برلین را فتح کردند.
۱۹۳۸
بازیکنان اینتر مثل فراری، لوکاتلی و مه آتزا به ایتالیا کمک کردند تا فاتح جام جهانی ۱۹۳۸ فرانسه شود تا برای دومین بار در تاریخ موفق به کسب جام شده باشند. در همان سال اینتر موفق به فتح چهارمین اسکودتوی خود شد و در سال بعد نیز برای اولین بار جام حذفی ایتالیا را فتح کرد. در ۱۹۴۰ نیز اینتر بار دیگر اسکودتو را فتح کرد و در اکتبر ۱۹۴۵ نام آمبروسیانا که از زمان فاشیست ها بر این تیم گذاشته شده بود، از این تیم برداشته شد و همان نام اینتر جای آن را گرفت.
۱۹۴۷
جوزپه مه آتزا آخرین بار با پیراهن اینتر به میدان رفت و رکورد چهارصد و هشت بازی برای اینتر را از خود به جا گذاشت و علاوه بر آن رکورد دویست و هشتاد و هفت گلی را برای باشگاه به ثمر رساند هنوز هم او را به عنوان برترین گلزن تاریخ باشگاه در صدر فهرست گلزنان قرار داده است.
۱۹۵۳
اینتر ششمین اسکودتوی خود را نیز فتح کرد و باز هم در فصل بعد این مقام را تکرار کرد. این افتخار به لطف چهار بازیکن فوق العاده این تیم یعنی لورنزی، اسکوکلانه، ویلکس و نیرس به دست آمد.
۱۹۶۳
دوران طلایی اینتر شروع شد. آنجلو موراتی رئیس باشگاه بود و سرمربی هلینو هررا بود و بازیکنان بزرگی در این تیم بازی می کردند: سارتی، بورگینچ، فاکتی، بدین، گوارنری، پیچی، ژایر، ماتزولا، میلانی، سوارزوکورسو.
اینتر بزرگ موفق شد سه سال پیاپی یعنی ۱۹۶۶ و ۱۹۶۵ و ۱۹۶۴ اسکودتو را فتح کند تا این تیم به ازای ده قهرمانی اش یک ستاره روی پیراهن خود داشته باشد. علاوه بر این سه جام، اینتر در سالهای ۱۹۶۵ و ۱۹۶۴ دوبار پیاپی فاتح جام باشگاههای اروپا شد. این تیم در ۱۹۶۴ رئال بزرگ را مغلوب کرد و سال بعد نیز بنفیکای قدرتمند را از پیش رو برداشت. در ۱۹۶۴ سوارز بازیکن اسپانیایی این تیم به همراه تیم ملی اسپانیا فاتح جام ملتهای اروپا نیز شده بود.
۱۹۶۸
بورگنیچ، دومنگینی، فاکتی، گوارنری و ماتزولا بازیکنان اینتر به همراه تیم ملی ایتالیا فاتح جام ملتهای اروپا در سال ۱۹۶۸ شدند. سه سال بعد مشکی و آبی ها یازدهمین اسکودتوی خود را فتح کردند.
۱۹۸۲
پس از فتح دوازدهمین اسکودتو در سال ،۱۹۸۰ آلتوبلی، برگومی، بوردون، مارینی و اوریالی به همراه تیم ملی ایتالیا فاتح جام جهانی ۱۹۸۲ اسپانیا شدند.
۱۹۸۹
اینتر در ۱۹۸۹ سیزدهمین و آخرین اسکودتوی خود تا به امروز را فتح کرد و رکورد جدیدی با پنجاه و هشت امتیاز از سی و چهار بازی (در آن زمان هر برد دو امتیاز داشت) از خود به جا گذاشت. سال بعد در جام جهانی ۱۹۹۰ ایتالیا، سه بازیکن بزرگ این تیم یعنی بره مه، ماتیوس و کلینزمن در رم فاتح جام جهانی شدند. در همان سال لوتار ماتئوس به عنوان نخستین بازیکن تاریخ اینتر توپ طلای اروپا را کسب کرد و مرد سال فوتبال اروپا شد.
۱۹۹۱
لوتار ماتئوس به عنوان نخستین بازیکن تاریخ فوتبال به عنوان مرد سال فوتبال جهان برگزیده شد. در تاریخ بیست و دوم ماه مه ،۱۹۹۱ درست بیست و شش سال پس از آ خرین موفقیت بین المللی آنها، اینتر در بازی فینال جام یوفا و در مجموع دو بازی رفت و برگشت دو بر یک رم را مغلوب کرد و قهرمان جام یوفا شد. ماتئوس و برتی در بازی رفت برابر این تیم موفق به گلزنی شده بودند. سه سال بعد اینتر با شکست سالزبورگ فاتح دومین جام یوفای تاریخ خود شد.
۱۹۹۸
رونالدو به عنوان دومین بازیکن تاریخ اینتر عنوان مرد سال فوتبال اروپا و جهان را کسب کرد. آنها در رقابتی تنگاتنگ با یوونتوس در کالچو، نهایتاً نایب قهرمان لیگ شدند ولی برای سومین بار جام یوفا را با شکست سه بر صفر لاتزیو در فینال کسب کردند. دو بازیکن اینتر یعنی ژرکائف و رونالدو به ترتیب از فرانسه و برزیل در فینال جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه حضور داشتند که در پایان این فرانسه بود که سه بر صفر برزیل را مغلوب کرد و قهرمان جهان شد.
۲۰۰۰
در دوازدهم آوریل، همه از مصدومیت شدید رونالدو و در بازی نهایی جام حذفی برابر لاتزیو متأسف شدند. رونالدو که به «پدیده» معروف است در فصل جدید به فوتبال بازگشت و باز هم برای اینتر گلزنی کرد. در سال ۲۰۰۰ لوران بلان بازیکن اینتر به همراه تیم ملی فرانسه یورو ۲۰۰۰ را فتح کرده بود.
۲۰۰۱
در پایان فصل اینتر بالاتر از میلان که پنجم شده بود قرار گرفت. در طول تابستان بازگشت رونالدو به فوتبال جشن گرفته شد و آن روز را «روز رونالدو» نام نهادند. در ماه نوامبر، یکی از بازیکنان افسانه ای اینتر یعنی جیاچینتو فاکتی به عنوان نایب رئیس باشگاه برگزیده شد. در ماه دسامبر رئیس باشگاه هواداران اینتر جوزپه پریسکو متأسفانه درگذشت. این اتفاق چند روز پس از تولد هشتاد سالگی وی افتاد.
۲۰۰۲
اینتر با یک امتیاز بیشتر نسبت به یووه در صدر جدول قرار دارد و در آخرین بازی لیگ باید به مصاف لاتزیو برود. آنها در رم چهار بر دو مغلوب این تیم شدند و جام را به یووه سپردند و مکان خود را نیز پس از باخت به لاتزیو به رده سوم تنزل دادند و رم به مقام قهرمانی رسید؛ درست مثل سال ،۱۹۶۷ به نظر می رسد آخر فصل برای اینتر مرگبار است.
۲۰۰۴
هکتور کوپر با اینتر به نیمه نهایی جام قهرمانان می رسد تا در یک بازی تاریخی با تیم میلان، رقیب و همشهری خود بازی کند و در مجموع دو بازی با قانون گل زده در خانه حریف از راهیابی به فینال باز می ماند.
۲۰۰۵
نخستین فصل مانچینی به عنوان سرمربی در اینتر با فتح جام حذفی ایتالیا (کوپا ایتالیا) همراه است. اینتر در بازی فینال در مجموع دو بازی رفت و برگشت سه بر صفر رم را شکست داد و قهرمان شد. این تیم در پایان فصل در لیگ سوم شد و با حضور در لیگ قهرمانان به مرحله یک هشتم نهایی راه یافت. اینتر در فصل ۵-۲-۴-۲ تنها سه باخت داشت. در ماه آگوست در دیدار سوپر جام ایتالیا یک بر صفر یوونتوس را با گل ورون مغلوب کرد و به این عنوان دست یافت.مربیان ادوار گذشته
۱۹۲۶-۱۹۲۴ پائولو شیدلر
۱۹۲۸-۱۹۲۶ آرپاد ویشر
۱۹۲۹-۱۹۲۸ جوزف ویولا
۱۹۳۱-۱۹۲۹ آرپاد ویشر
۱۹۳۲- ۱۹۳۱ استوان توت
۱۹۳۴-۱۹۳۲ آرپاد ویشر
۱۹۳۶-۱۹۳۵ جیولا فلدمن
۱۹۶۰ کامیلو آچیلی
۱۹۶۰ جولیو کاپلی
۱۹۶۸-۱۹۶۰ هلینو هره را
۱۹۶۹- ۱۹۶۸ آلفردو فونی
۱۹۷۱-۱۹۶۹ هریبرتو هره را
۱۹۷۳-۱۹۷۱ جیووانی اینورنیتزی
۱۹۷۳ انی ماسیه رو
۱۹۷۳ هریبرتو هره را
۱۹۷۴ انی ماسیه رو
۱۹۷۵-۱۹۷۴ لوئیز سوآرز
۱۹۷۷-۱۹۷۶ جوز په چیاپلا
۱۹۸۲ -۱۹۷۷ یوجین برسلینی
۱۹۸۳-۱۹۸۲ رینو مارکزی
۱۹۸۴-۱۹۸۳ لوئیجی رادس
۱۹۸۶- ۱۹۸۴ ایلاریو کاستاگنر
۱۹۸۶ ماریو کورسکو
۱۹۹۱-۱۹۸۶ جیووانی تراپاتونی
۱۹۹۱ کورادو اوریکو
۱۹۹۲ لوئیز سوآرز
۱۹۹۴-۱۹۹۲ اسوالدو باگنولی
۱۹۹۴ جیامیرو مارینی
۱۹۹۵-۱۹۹۴ اوتاویو بیانچی
۱۹۹۵ لوئیز سوآرز
۱۹۹۷-۱۹۹۶ روی هاجسون
۱۹۹۷ لوچیانو کاستلینی
۱۹۹۸-۱۹۹۷ لوئیجی سیمونی
۱۹۹۸ میرکالوچسکیو
۱۹۹۹ لوچیانو کاستلینی
۱۹۹۹ روی هاجسون
۲۰۰۱-۱۹۹۹ مارچلو لیپی
۲۰۰۱ مارکو تاردلی
۲۰۰۳-۲۰۰۱ هکتور رائول کوپر
۲۰۰۳ کورادو وردلی
۲۰۰۴ آلبرتو زاکه رونی
۲۰۰۴ روبرتو مانچینی

بیوگرافی
نام کامل: باشگاه فوتبال اینترناسیونال میلان
لقب: نراتزوری (آبی و مشکی ها)
تأسیس: نهم مارس ۱۹۰۸
ورزشگاه: جوزپه مه آتزا (سن سیرو) در میلان با گنجایش هشتاد و پنج هزار و هفت صد نفر
رئیس باشگاه: جیاسینتو فاکتی
سرمربی: روبرتو مانچینی
افتخارات:
قهرمان ایتالیا (کالچو): سیزده بار
۱۹۴۰- ۱۹۳۸- ۱۹۳۰- ۱۹۲۰- ۱۹۱۰- ۱۹۶۶- ۱۹۶۵- ۱۹۶۳- ۱۹۵۴- ۱۹۵۳- ۱۹۸۹- ۱۹۸۰- ۱۹۷۱
جام قهرمانان اروپا: دوبار
۱۹۶۵- ۱۹۶۴ و ۱۹۶۴- ۱۹۶۳
جام حذفی ایتالیا: چهار بار
۲۰۰۵- ۱۹۸۲- ۱۹۷۸- ۱۹۳۹
جام یوفا: سه بار
۱۹۹۸- ۱۹۹۴- ۱۹۹۱
جام بین قاره ای: دوبار
۱۹۶۵- ۱۹۶۴
سوپر جام ایتالیا: دوبار
۲۰۰۵- ۱۹۸۹
بازیکنان: فرانچسکو تولدو، ایوان کورودوبا، نیکولاس بوردیسو، خاویر زانتی، دژان استانکوویچ، کریستیانو زانتی، لوئیز فیگو، دیوید پیزارو، خولیو کروز، آدریانو، سینیشا میهایلوویچ، جوزپه فاوالی، کیلی گونزالس، استبان کامبیاسو، آلوارو رکوبا، سانتیا گوسولاری، پائولو اورلاندونی، مارکو ماتراتزی، والتر ساموئل، اوبافمی مارتینز، پیرو ومه، مارکو آندره اولی، جولیو سزار، زماریا، خوان سباستین ورون، دانیل مابومسونگ، جیاکومو بیندی.
بازیکنان مشهور تاریخ باشگاه:
آدریانو، آلتوبلی، روبرتو باجو، دنیس برگ کمپ، جوز په برگومی، لوران بلان، روبرتو بونین سنا، آندریاس بره مه، یوری یورکائف، آنجلو دومنچینی، امره، جیاچینتو فاکتی، جیووانی فراری، لوئیز فیگو، یورگن کلینزمن، بنیتو لورنزی، اوبافمی مارتینز، لوتار ماتئوس، ساندرو ماتزولا، جوز په مه آتزا، جیانلوکا پالیوکا، دانیل پاسارلا، آنجلو پروتزی، آلوارو رکوبا،

منبع : روزنامه همشهری