۲۹ مه ۲۰۰۵ ـ درگیری اتحادیه اروپا با چین بر سر تی شرت، نخ و پارچه

اتحادیه اروپا مرکب از ۲۵ کشور که در پی انقضای دوران سهمیه بندی، با ورود انبوه پارچه، تی شرت، نخ و انواع محصولات نساجی چین رو به رو شده است بالاخره موفق شد که از سازمان جهانی داد وستد یک حکم موقت برای محدود کردن واردات این قبیل محصولات چین را بگیرد که ظرف چند ماه واردات آنها به اروپا نزدیک به دو برابر شده بود. این حکم موقت از ۲۹ مه ۲۰۰۵ میان دوطرف درگیری لفظی به وجود آورده است که پایان آن نا معلوم است.
استدلال اتحادیه اروپا این بوده است که محصولات چین تا چند برابر ارزانتر از تولیدات مشابه داخلی است و باعث افزایش بیکاری در کشورهای عضو می شود.
در برابر، چین استدلال کرده است که تجارت کاری در جهت تامین منافع مردم است نه چند کارخانه و چند تاجر. باید از مردم بپرسند که کدام کالا را از نظر قیمت و مرغوبیت می پسندند و به خواست مردم توجه کنند و دمکراسی یعنی خواست و پسند و انتخاب مردم و نمی شود دمکراسی را تنها به انتخاب نمایندگان محدود کرد و این نمایندگان بر ضد خواست مردم رای بدهند. از قدیم الایام، تجارت برپایه رقابت استوار بوده است. کارخانه های اروپایی دستگاههای خود را نوسازی کنند و یا به کاری بپردازند که به صرفه و مطابق تخصص و طبیعت سرزمین آنها است. آنها از ما پوشاک می خرند و ما از آنها ارباس زیرا که آنها در ساختن چنین هواپیمایی مهارت بیشتر دارند و برایشان ارزانتر تمام می شود. ما بارها گفته ایم که بازار (سلیقه و منافع خریداران) منطق تجارت را تعیین می کند نه بازی های سیاسی و منافع سیاستمداران. برای مثال آمریکایی ها کشورشان را دوست دارند، ولی برخی از همین آمریکایی ها اتومبیل ژاپنی و آلمانی را بر اتومبیل ساخت آمریکا ترجیح می دهند زیرا که داشتنش به صرفه آنان است. همین آمریکایی ها پس از خرید اتومبیل آلمانی پرچم کشورشان را روی سپر و یا پنجره آن می چسبانند. در سطح جهان که ملل ارتباط تنگا تنگ به دست آورده باید جانشینی تخصص و تولید مورد توجه باشد نه این که با وضع قانون و یا با استمداد از آن جهان را مجبور به عقب گرد کنیم.

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز