۱۰ ژوئن ۲۰۰۴ ـ قطعنامه ژوئن ۲۰۰۴ شورای امنیت درباره عراق و پیش بینی هایی که درستی آنها ثابت شد

تفسیرها درباره قطعنامه ۳۲ ماده ای مصوب هشتم ژوئن ۲۰۰۴ شورای امنیت مربوط به عراق حاکی از آن بود که این قطعنامه که چهار بار هم مورد اصلاح عبارتی قرار گرفته بود کارآیی نخواهد داشت و رویدادهای بعدی ثابت خواهد کرد که وضعیت را در عراق تغییر نخواهد داد و مسائل همچنان پیچیده تر و بغرنج خواهند شد زیرا که حسن نیّت در تنظیم آن وجود نداشته است. اصحاب نظر در همان زمان (روزهای اول و دوم پس از تصویب قطعنامه) گفته بودند این قطعنامه که برغم ادای چند دولت به مخالفت، به آسانی خوردن آب به اتفاق آراء از تصویب گذشت به دولت موقّت عراق و وضعیت این کشور که بدون مجوز سازمان ملل به اشغال نظامی در آمده است مشروعیت و اعتبار بخشیده! و به همین نسبت در چشم جهانیان از اعتبار سازمان ملل کاسته شده است.
به باور این اصحاب نظر که دیدگاه آنان در رسانه ها منعکس شده بود، این قطعنامه همچنین یک بار دیگر ثابت کرده است که سران دولتها خیلی سریع و آسان به سازش می رسند و این سازش ربطی به خواست و عقیده و همچنین انتظار ملتهایشان ندارد. بنابراین، این انتقاد قدیمی یک بار دیگر مطرح می شود که سازمان ملل در حقیقت «سازمان دولتها» است. طبق این قطعنامه، اختیارات دولت موقت عراق تنها در اداره نیروهای امنیتی عراق است و اجازه اظهار نظر درباره عملیات نظامی آمریکا و وتوی آنها را ندارد.
در قطعنامه آمده است که ماندن و رفتن نیروهای خارجی (در آن زمان ۱۳۸ هزار آمریکایی و ۲۵ هزار نظامی بیگانه دیگر) منوط به خواست دولت عراق است. در تفسیر این ماده از قطعنامه، اصحاب نظر عموما گفته بودند که این جمله برای راضی کردن افکار عمومی بوده و گرنه در عمل، دولت بغداد بدون اشاره واشنگتن خروج نیروها را تقاضا نخواهد کرد و تازه، خروج نیروی نظامی به دلایل لجستیک، سریع و فوری نیست و خروج کامل آن ماهها و بلکه سالها طول می کشد. به علاوه، آمریکا به عراق نرفته است که خارج شود. دولت آمریکا از نیمه اول قرن بیستم و به ویژه از زمان جنگ جهانی دوم برنامه داشت که جای انگلستان را در خاورمیانه حساس و نفتخیز بگیرد و در عراق که مرکز آن است استقرار یابد. بهانه تراشیدن برای ماندن آمریکا در عراق کاری بسیار آسان خواهد بود. فرانسه، آلمان، و کانادا این را می دانستند که در این قطعنامه تعهدی برای اعزام نیرو به عراق و شریک آمریکا شدن نسپردند. امروزه (ژوئن ۲۰۰۴) در عراق، آمریکا با گروههای غیر دولتی مقاومت درگیر است اما در آینده مدعّیان نیرومندتر و علنی تری خواهد داشت که «دولت» و نیرومند خواهند بود. روسیه شریک نظامی آمریکا در عراق نشد زیرا که در آینده یکی از این مدعیان بالقوه خواهد بود.
این مفسران پیش بینی کرده بودند که آمریکا در افغانستان خواهان شریک است و ناتو را وارد مسائل این سرزمین خواهد کرد تا روسیه، چین و هند قبل از هرگونه اقدام درقبال افغانستان تجدید محاسبه و تامل کنند.
رویدادهای از ژوئن ۲۰۰۴ تا ژوئن ۲۰۰۷ نشان داد که این پیش بینی ها درست بوده است؛ ناتو وارد افغانستان شده ولی شمار نیروهای آمریکا در عراق افزایش یافته، دولتهای بزرگتر (ایتالیا و ...) به مشارکت نظامی خود در عراق پایان داده و مسائل در عراق چنان پیچیده شده که زمینه را برای ماندن آمریکا در آنجا هموارتر ساخته است.

منبع : تاریخ ایران و جهان در این روز