پنجشنبه, ۱۳ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 2 May, 2024
مجله ویستا

ناکامی در پرتاب - FAILURE TO LAUNCH


ناکامی در پرتاب - FAILURE TO LAUNCH
سال تولید : ۲۰۰۶
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : اسکات رادین و اسکات آورسانو
کارگردان : تام دی
فیلمنامه‌نویس : مت امبر و تام ج. استل
فیلمبردار : کلادیو میراندا
آهنگساز(موسیقی متن) : رولف کنت
هنرپیشگان : ماتیو مکانگی، سارا جسیکا پارکر، زوئی د شانل، جاستین بارتا، برادلی کوپر، تری برادشو، کتی بیتس و کاترین وینیک
نوع فیلم : رنگی، ۹۷ دقیقه


̎تریپ̎ (مکانگی)، مرد ۳۵ ساله‌ای است که هنوز با پدر (برادشو) و مادرش (بیتس) زندگی می‌کند و خیال هم ندارد آن دو را ترک کند. ترفندش هم این است که وقتی نامزد می‌گیرید و نامزدی‌اش جدی می‌شود، او را برای معرفی به پدر و مادرش به خانه می‌برد و در پی واکنش منفی آن دو، نامزدی را به هم می‌زند و به این ترتیب، بچهٔ پدر و مادرش باقی می‌ماند. دو رفیق شفیقش، ̎ایس̎ (بارتا) و ̎دمو̎ (کوپر)، خودشان مثل او در خانهٔ پدرو مادرشان ماندگار شده‌اند و با این حال به ̎تریپ̎ می‌گویند که از عشق می‌ترسد؛ اتهامی که او رد می‌کند و در توضیح می‌افزاید که فقط دارد از نوجوانی طولانی‌اش لذت می‌برد. پدر و مادر ̎تریپ̎ نیز ظاهراً زیاد از این موقعیت ناراضی نیستند. اما پس از گفت‌وگو و مشورت با تعدادی از همسایه‌ها که تازه موفق شده‌اند بچه‌های خود را به خانهٔ بخت بفرستند، با ̎پولا̎ (پارکر) آشنا می‌شوند که می‌گوید می‌تواند طلسم تجرّد ̎تریپ̎ را بشکند.
● ناکامی در پرتاب به بدیِ عنوانش نیست و در واقع کمدی رمانتیکی است که جذابیت‌های ناقابلش را بیشتر مدیون بازیگران فرعی‌اش است. فیلم با الهام از مقاله‌های مطبوعات دربارهٔ گرایش جوان‌های نسل جدید ساخته شده که گویا برخلاف نسل‌های قبلی، چندان تمایلی به ترک خانهٔ پدر و مادرشان را ندارند. دی (که قبلاً ظهر شانگهای، ۲۰۰۰، را کارگردانی کرده) در پی دست یافتن به حس و حال کمیک، صحنه‌های واقع‌گرایانه و کارتونی را در هم آمیخته است. پارکر بد نیست و تقریباً همان شخصیت مجموعهٔ معروف تلویزیونی‌اش را بازی کرده ولی صحنه‌های ک میک مکانگی درست پرداخت نشده‌اند و در واقع معدود خنده‌های فیلم رابیتس و برادشو با ادا و اطوارهایشان از تماشاگر می‌گیرند. ناکامی در پرتاب، در نهایت، وجه اشتراکی با سرنوشت قهرمانش پیدا کرده، در حالی‌که فیلم و شخصیت ̎تریپ̎ هر دو جذابند و کاملاً ناکام به شمار نمی‌آیند ولی هیچ‌کدام انگیزه‌ای قوی در مخاطب بالقوه‌شان ایجاد نمی‌کنند تا خانه را ترک کند و به دیدن آنان برود.